رابطه سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت و بهزیستی معنوی با خودکارآمدی شغلی پرستاران بخش های کرونا

پرستاران که بخش عمده ای از نظام سلامت را تشکیل می دهند، بیشتر از سایر افراد شاغل در نظام سلامت تحت تاثیر بحران کرونا قرار گرفته اند. جهت آمادگی برای مقابله با بحران ها و بهبود وضعیت نظام سلامت لازم است تا پرستاران از سطح سلامت جسمی و روانی و خودکارآمدی شغلی مناسب برخوردار باشند. هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت و بهزیستی معنوی با خودکارآمدی شغلی پرستاران بخش های کرونا است.

روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری کلیه پرستاران شاغل در بخش های کرونای بیمارستان بقیه الله (عج) در سال 1400 بودند. نمونه آماری 82 نفر از پرستاران بخش های کرونا بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از سه پرسشنامه سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت Walker (1987)، پرسشنامه بهزیستی معنوی دهشیری و همکاران (1392) و پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی شغلی Bandura (1977) جمع آوری و با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی (همبستگی و رگرسیون) تجزیه و تحلیل گردید.

یافته های پژوهش نشان داد بین متغیرهای سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت و بهزیستی معنوی با خودکارآمدی شغلی پرستاران بخش های کرونا رابطه وجود دارد. همچنین مولفه های سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت و بهزیستی معنوی روی هم رفته به مقدار 43/5 درصد از خودکارآمدی شغلی پرستاران بخش کرونا را تبیین می کند. مولفه رشد معنوی با 0/544β =  و مولفه رابطه با خود با 0/545β =  رابطه معناداری با خودکارآمدی شغلی پرستاران دارند.

نتایج تحقیق نشان می دهد خودکارآمدی شغلی پرستاران بر اساس سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت و بهزیستی آنان قابل پیش بینی است. بنابراین لازم است برنامه های آموزشی مناسب جهت ارتقای سبک زندگی و بهزیستی معنوی پرستاران در نظر گرفته شود.