اثرات ضد التهابی نانوذرات اکسید ایتریوم بر فیبروز کبدی در موش صحرایی

از آنجایی که امروزه به کمک نانوپزشکی درونی سازی، نفوذ و تحویل دارو تسهیل شده است به همین سبب استفاده از نانوتکنولوژی در ‏دارورسانی هدفمند جهت بهبود فیبروز کبدی گزینه مناسبی به نظر می رسد. موش های نر نژاد ویستار با وزن 200 تا 250 گرم به طور تصادفی ‏به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل (موش سالم)، شم (موش سالم + ‏K3PO4‎‏)، ‏CCL4‎‏ (موش های مدل فیبروز کبدی)، ‏Y2O3 30‎‏ (موش ‏سالم+ 30 میلی گرم/کیلوگرمY2O3‎‏) و ‏CCL4+ Y2O3 30‎‏ (موش فیبروتیک + 30 میلی گرم‎/‎‏ کیلوگرمY2O3‎‏). پس از القا فیبروز کبدی ‏توسط ‏CCL4‎، موش ها ‏Y2O3‎‏ را یک بار در روز به مدت چهار هفته دریافت کردند. در پایان موش ها بیهوش شدند و خون گیری از قلب ‏انجام شد. بخشی از نمونه های کبد در فرمالین %10 و بخشی دیگر در دمای 80- درجه سانتی گراد نگهداری شد. در نهایت، نشانگرهای ‏استرس اکسیداتیو (‏CAT، ‏GPX، ‏SOD‏ و ‏MDA‏) و سطوح آنزیم های کبدی (‏AST، ‏ALT، ‏ALP‏ و ‏GGT‏) با استفاده از روش الایزا ‏اندازه گیری شدند. همچنین بیان ژن های ‏TGF-β‏ و ‏α-SMA‏ در کبد نیز توسط روش ‏Real Time RT-PCR‏ بررسی گردید. استعمال دوز ‏‏30‏‎ ‎میلی گرم/کیلو گرم از ‏NPs‏ ‏Y2O3‎‏ اثر مطلوبی بر تنظیم سطوح ‏CAT، ‏SOD، ‏GPX، ‏TGF-β‏ و ‏α-SMA، و همچنین ‏MDA،AST ‎، ‏ALT،ALP‏ و ‏GGT‏ در موش های فیبروزی نداشت. اما بهبودی قابل توجهی در جهت کاهش التهاب در بافت کبد موش های گروهCCL4+ ‎Y2O3 30‎‏ مشاهده شد. دوز 30 میلی گرم/ کیلوگرم نانوذره ‏Y2O3‎‏ تاثیر مطلوبی بر شاخص های آنتی اکسیدانی و بیوشیمایی کبد در جهت ‏کاهش فیبروز کبدی نداشت. اما اثرات مطلوبی از آن در بافت کبد فیبروزی موش های تحت درمان با ‏Y2O3 30‎‏ به ویژه کاهش التهاب ‏مشاهده شد.‏