پیش درمانی با سیلوستازول بر سمیت سلولی و ژنتیکی ناشی از کربوپلاتین در سلول های اپیتلیال برونش (Beas-2B) و لنفوسیت های خون انسانی

سیلوستازول دارویی است که جهت درمان لنگش متناوب در بیماران مبتلا به بیماری های عروق محیطی استفاده می شود. مطالعات قبلی نشان داده است که این دارو یک مشتق اکسی کینولون با اثرات ضد ترومبوتیک، گشادکننده عروق، آنتی میتوژنیک و آنتی اکسیدانی است. سیلوستازول اثرات خود را از طریق مهار فعالیت فسفو دی استراز 3 و جلوگیری از تخریب cAMP اعمال می کند. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات محافظتی سیلوستازول در برابر سمیت سلولی و ژنتیکی ناشی از کربوپلاتین در سلول های نرمال ریه و لنفوسیت های خونی انسان انجام شد.

در این مطالعه تجربی، سلول های مورد مطالعه با غلظت های مختلف سیلوستازول (5، 25، 50 و 100 میکرومولار) با کربوپلاتین در دوز بهینه القا کنندگی سمیت (9/2 میکرومولار) پیش درمانی شدند. سمیت سلولی و سمیت ژنتیکی با استفاده از روش میکرونوکلیوس و MTT، مورد بررسی قرار گرفتند. بررسی داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه در نرم افزار Prism ورژن 8 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

اثرات سیتوتوکسیک کربوپلاتین در انکوباسیون 48 ساعته با غلظت های 0/3، 1، 3، 10 و 30 میکرومولار به صورت وابسته به دوز مشخص شد. پیش درمانی سیلوستازول در غلظت های 25، 50 و 100 میکرومولار با کربوپلاتین 2/9 میکرومولار به طور قابل توجهی زنده مانی سلول های نرمال ریوی را در مقایسه با کربوپلاتین به تنهایی به عنوان گروه کنترل مثبت افزایش داد. به علاوه، سیلوستازول در غلظت های 50 و 100 میکرومولار اثرات محافظتی ژنتیکی خود را از طریق سنجش میکرونوکلیوس در برابر کربوپلاتین در غلظت IC50 در لنفوسیت های خونی نشان داد.

سیلوستازول با تعدیل سمیت سلولی و ژنتیکی ناشی از کربوپلاتین در سلول های نرمال ریوی (Beas-2B) و لنفوسیت های خون انسان، اثرات محافظتی قابل ملاحظه ای را از خود نشان داده است.