بررسی رابطه بین مدیریت زمان با تحلیل رفتگی شغلی (مورد مطالعه دبیران تربیت بدنی مدارس استثنایی استان اردبیل)

هدف از انجام پژوهش حاضر، شناسایی رابطه بین مدیریت زمان با تحلیل رفتگی شغلی دبیران تربیت بدنی مدارس استثنایی استان اردبیل بود. پژوهش از نوع کاربردی بود و بر اساس روش توصیفی همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه ی دبیران تربیت بدنی مدارس استثنایی شهر اردبیل که شامل 75 نفر بود که با توجه به تعداد کم این دبیران، تمامی جامعه آماری به عنوان حجم نمونه و به روش نمونه گیری همه شماری، در نظر گرفته شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه های استاندارد مدیریت زمان بووی و هد (Bovey& head, 2001) و پرسشنامه تحلیل رفتگی مسلش و جسکون (Moslesh, 1986&Jackson) بود. میزان پایایی به ترتیب برای پرسشنامه های مدیریت زمان و تحلیل رفتگی شغلی 86/0 و 87/0 به دست آمد که نشان از پایایی سوالات پرسشنامه است. جهت تجزیه وتحلیل یافته ها از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بین مدیریت زمان و تحلیل رفتگی رابطه معناداری وجود دارد. بین برنامه ریزی با خستگی عاطفی، کاهش عملکرد فردی و زوال شخصیت رابطه مستقیم وجود دارد. بین سازماندهی با خستگی عاطفی، کاهش عملکرد فردی و زوال شخصیت رابطه مستقیم وجود دارد. بین رهبری با خستگی عاطفی، کاهش عملکرد فردی و زوال شخصیت رابطه معناداری وجود دارد. با توجه به یافته به دست آمده می توان نتیجه گرفت که معلمانی که بامهارت های اثربخش و ویژه مدیریت بر زمان خود آشنا هستند، چون می توانند از زمان خود به نحو احسن استفاده کنند و کمبود آن را جبران کنند، کمتر دچار استرس و به تبع آن کمتر دچار تحلیل رفتگی شغلی می شوند.