تامین مالی مبتنی بر صرفه جویی مصرف انرژی در حقوق ایران

تامین انرژی پایدار یکی از دغدغه‏های اصلی دولت هاست. محدود بودن منابع فسیلی، ملاحظات زیست محیطی و تامین امنیت انرژی دولت ها را به سمت تدوین برنامه‏ها و سیاست‏های صرفه جویی یا کارآیی انرژی سوق داده است. از آنجا که اجرای پروژه‏های صرفه جویی یا کارآیی انرژی بدون تامین منابع مالی امکان پذیر نیست و دولت ها نیز توانایی تامین مالی این پروژه ها را ندارند، در این نوشتار تامین مالی مبتنی بر صرفه جویی مصرف انرژی در حقوق ایران مورد نقد قرار می گیرد و بررسی می شود که ضوابط حاکم در حقوق ایران تا چه حدودی توانسته بستر حقوقی مناسبی برای جذب سرمایه‏گذاری یا تامین‏ منابع مالی برای چنین طرح هایی ایجاد کند. در این پژوهش، این نتیجه حاصل شد که تامین منابع مالی مبتنی بر صرفه جویی نسبت به سایر روش ها از امتیازات زیادی برخوردار است. اما باید ضوابط حاکم بر بازار انرژی به طور عام و قوانین و مقررات حاکم بر این روش به طور خاص مورد تجدید نظر قرار گیرد و با لحاظ تجربه کشورهای دیگر اصلاح و تکمیل شود.