بررسی سازگاری روانی و آسایش حرارتی در معماری بایومیمتیکس با تناسب سازی انطباقی پوست و پوشش ساختمان

راحتی و آسایش یکی از عوامل کلیدی در مطلوبیت و سازگاری روانی معماری است. همچنین فرایندهای تناسب سازی پوست می تواند فرایندهای تناسب سازی مجدد را هدایت کند و آن را مجددا تعریف کند. درحال حاضر، از ایده تناسب سازی پویا به طور وسیع در معماری مثل انطباق و پاسخ استفاده می شود، اگرچه به نظر می رسد که این مفاهیم مشابه الگوهای طبیعی است، ولی شباهت آن ها با فرایندهای موجود طبیعت همچنان قابل بحث باقی می ماند. در این مقاله از طریق روش تحقیق توصیفی، مبانی و تعاریف مربوط به موضوع آورده شده و در گام بعدی باتوجه به فقدان تجربه مشابه در مطالعات و پژوهش های داخل کشور، با استفاده از روش تحقیق تطبیقی، کلیه تجارب موجود و در دسترس جهانی جمع آوری و دسته بندی می گردند و سپس به تشریح تعدادی از بهترین تجارب مذکور پرداخته شده و در نهایت نتیجه گیری بدیع تحقیق ارایه می-شود. نتایج تحقیق نشان داده است که در تناسب سازی انطباقی، سناریوهای ممکن برای توانایی تناسب سازی، معیار تناسب یک ساختمان را تعریف می کند و طراح یک راهبرد خاص را توسعه می دهد (تغییر/ انتقال/ تغییر/ انطباق) تا این معیارها را بهینه کند. طبق یافته های این تحقیق، سناریوهای ممکن و معطوف به آینده در مورد پوشش ساختمان می تواند به دو دسته گروه بندی شود: 1- تغییر نیازها و 2- الگوها که 6 عامل اصلی سازگاری روانی و آسایش حرارتی در معماری در انطباق پوست و پوسته های ساختمانی مرتبط با الگوها عبارت از: 1) طبیعی بودن فضا، 2) انتظارات، 3) تجربه، 4) مدت زمان حضور، 5) کنترل ادراکی و 6) تحریک محیطی و 7) فرهنگ، 8) عوامل بصری و زیبایی شناسانه، 9) عامل بومی و غیربومی بودن و 10) فاکتور زمان تغییرات هستند که در شرایط گوناگون آسایش حرارتی بسط داده می شوند.