همه گیری، معترضان، اصلاحات متناقض و اقتدارگرایایی ماندگار در خاورمیانه

همه گیری کووید-19 رژیم های خودکامه را تقویت کرده است. برخلاف کسانی که ادعا می کنند شیوع این بیماری باعث تسریع حرکت به سمت رقابت ژیوپلیتیکی بیشتر می شود، ما استدلال می کنیم که این بیماری همه گیر همکاری بیشتر بین دولت های دموکراتیک و اقتدارگرا را ضروری کرده است، بنابراین طول عمر دولت های دومی را افزایش می دهد. این امر، توضیح می دهد که چرا همه گیری جهانی هیچ تغییر اساسی در پویایی امنیت منطقه ای خاورمیانه و شمال آفریقا (منا) ایجاد نکرده است، تا حدی به این دلیل که از قضا باعث طولانی شدن حکومت استبدادی در منطقه به نام تامین سلامت عمومی شده است. علیرغم شعارهای کثرت گرایی مذهبی، اعتدال گرایی و همچنین اصلاحات قانون اساسی، احساسات منعکس کننده ناسیونالیسم محدود و خشن و پوپولیسم جناح راست به طور همزمان غالب شده است. در مقابل، استفاده مداوم از سرکوب در حکومت های استبداد آزاد شده در منطقه، خود را به شکل سرکوب معترضان در دوران سخت اقتصادی نشان داده است. به عنوان مثال، در اعتراضات علیه بیکاری در عمان در سال 2018 یا علیه اصلاحات مالیاتی در اردن در سال 2019، و در جریان ناآرامی های قطیف عربستان سعودی در سال های 2017-2020 یا در اعتراضات سیاسی جاری الجزایر، چنین الگوهای رفتاری قابل مشاهده بوده است. حتی در رژیم هایی که اصلاحات قانون اساسی را پس از خیزش های بهار عربی در سال 2011 انجام داده اند، زمانی که اولویت به مبارزه با یک بیماری همه گیر جهانی، اقتصاد در حال فروپاشی و سایر تهدیدات نوظهور مانند مبارزه با تروریسم داده شده است، رژیم های استبدادی زخمی شده اند. حاکمیت خود را تحکیم می کنند، بنابراین از چنین بحران هایی برای به دست آوردن قدرت بیشتر در داخل و جستجوی مزیت ژیوپلیتیکی در منطقه بهره برداری می کنند. با این حال، دست کم گرفتن احتمال فوران خود به خودی خیزش های مردمی که می تواند تهدیدی بی ثبات کننده برای رژیم های استبدادی در آینده باشد، کوته بینانه است.