کارزار ترامپ برای بازامنیتی سازی ایران

برنامه هسته ای ایران محور اصلی معرفی ایران به عنوان تهدید فوری صلح و ثبات بین المللی بوده است. چندین قطعنامه شورای امنیت ملل متحد، که از سال 2006 تا 2010 میلادی ذیل فصل هفتم منشوربه تصویب رسیده بود، موضوع هسته ای ایران را به عنوان یک نگرانی اشاعه ای و بدان دلیل یک تهیدید احتمالی صلح و امنیت بین المللی شناساسیی کرده بود. به دنبال برنامه جامع اقدام هسته ای، قطعنامه شماره 2231 شورای امنیت ملل متحد روند غیرامنیتی سازی برنامه هسته ای ایران را آغاز کرد. در دوران ریاست جمهوری ترامپ، ایالات متحده آمریکا سیاست فشار حداکثری که دربرگیرنده فشارهای اقتصادی، سیاسی و نظامی علیه ایران بود را به همراه اقدامات گفتمانی امنیتی سازی دنبال نمود تا مخاطبان را به ضرورت دستیابی به یک معامله گسترده تر با ایران قانع سازد. پژوهش حاضر با استفاده از نظریه «امنیتی سازی» بری بوزان و روش پژوهش «ردیابی فرآیند»،می کوشد برآیند کارزار بازامنیتی سازی برنامه هسته ای ایران توسط دولت ترامپ را به ویژه ار حوزه سیاسی ارزیابی نماید. پژوهش به این نتیجه دست می یابد که گرچه سیاست ترامپ توانست هزینه اقتصادی سنگینی را بر ایران تحمیل کند، اما در بازامنیتی سازی برنامه هسته ای ایران توفیق نداشت.