گارنت آمفیبولیت و گارنت میکاشیست های مجموعه فاریاب با رویکردی بر داده های صحرایی، پتروگرافی و شیمی کانی های سازنده.

گارنت آمفیبولیت و گارنت میکاشیست های مجموعه فاریاب، واقع در جنوب شرق پهنه سنندج-سیرجان، بلافاصله در زیر پریدوتیت ها و گاهی در فاصله چند متری از پریدوتیت های این منطقه با مرزهای گسله رخنمون دارند. برخی گارنت آمفیبولیت ها عمدتا شامل پویکیلوبلاست-های گارنت و کانی های آمفیبول، پلاژیوکلاز، کوارتز، کانی های فرعی اپیدوت، بیوتیت، کلریت و همچنین کانی های اکسیدی مگنتیت، ایلمنیت، تیتانیت و کانی آپاتیت می باشند. گارنت میکاشیست ها شامل کانی های اصلی گارنت، آمفیبول، مسکویت، اپیدوت، پلاژیوکلاز، کوارتز، و کانی های فرعی بیوتیت، کلریت، رتیل، آپاتیت، تیتانیت و ایلمنیت هستند. با در نظر گرفتن شیمی پویکیلوبلاست های گارنت و شیمی آمفیبول ها، دماهای 505 تا 708 درجه سانتی گراد و میانگین فشارهای 7/6 تا 6/8 کیلوبار (رخساره آمفیبولیت متوسط تا فوقانی) برای گارنت آمفیبولیت ها و دماهای 450 تا 650 درجه سانتی گراد و میانگین فشارهای 7/6 تا 2/7 کیلوبار (رخساره آمفیبولیت تحتانی) برای گارنت میکاشیست ها، مشخص شده است. بر این اساس، گارنت آمفیبولیت ها بالاترین درجه دگرگونی را نشان می دهند در حالیکه گارنت میکاشیست ها درجه دگرگونی کمتری را به نمایش می گذارند. چنین وضعیت قرارگیری بیانگر نوعی شیب زمین گرمایی وارانه می باشد. از نگاه ژیوشیمیایی گارنت آمفیبولیت ها را می توان در دو گروه جای داد. گروه I که به همراه گارنت میکاشیست ها دارای ویژگی های ژیوشیمیایی سنگ های رسوبی هستند، در حالیکه گارنت آمفیبولیت های گروه II ویژگی های معمول بازالت ها را نشان می دهند. مجموعه دگرگونی فاریاب در کنار بقایای افیولیتی منطقه ممکن است بیانگر تحول این مجموعه افیولیتی در یک موقعیت افزایشی-فرورانشی نیوتتیس در زمان کرتاسه بالایی باشد.