تاثیر عصاره شیرین بیان (Glycyrrhiza glabra) و کیسه کشیش (Capsella bursa-pastoris) بر بهبود زخم در مدل موش صحرایی

بهبود زخم یک فرآیند بیولوژیکی پیچیده است که شامل رویدادهای سلولی و مولکولی مختلف است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر عصاره های هیدروالکلی شیرین بیان  (Glycyrrhiza glabra) و کیسه کشیش (Capsella bursa-pastoris) بر بهبود زخم در مدل موش انجام شد. در این مطالعه تلاش شد یک بررسی جامع  شامل یک ارزیابی هیستوپاتولوژیک با تمرکز بر پارامترهایی مانند اندازه زخم، سلول های ادماتوز، رگ زایی، سلول های فیبروسیت و فیبروبلاست و سازمان کلاژن صورت پذیرد.

در این مطالعه از عصاره های هیدروالکلی شیرین بیان و کیسه کشیش برای درمان استفاده شد. مدل موش های صحرایی نژاد ویستار برای ارزیابی هیستوپاتولوژیک و ارزیابی جنبه های مختلف بهبود زخم مورد استفاده قرار گرفت. همچنین در این مطالعه  به بررسی پارامتر های میکروسکوپیک و ماکروسکوپیک شامل اندازه زخم، سطح ادم، میزان رگ زایی و سازماندهی کلاژن پرداخته شد.

نتایج نشان داد که هم عصاره شیرین بیان و هم عصاره کیسه کشیش  اثرات مثبتی بر روند بهبود زخم دارند. عصاره شیرین بیان بهبود های قابل توجهی در بسته شدن زخم، کاهش ادم، تحریک رگزایی و افزایش سازماندهی کلاژن نشان داد. عصاره کیسه کشیش  نیز اثرات امیدوار کننده ای در روند ترمیم زخم داشت هر چند که تاثیر مثبت این عصاره به نسبت کمتر از شیرین بیان مشاهده شد، اما این یافته ها بر پتانسیل درمانی این عصاره های طبیعی در ترمیم زخم تاکید داشتند. 

این مطالعه بینش های ارزشمندی را در مورد پتانسیل شیرین بیان و عصاره های کسیه کشیش به عنوان داروهای طبیعی برای ترمیم زخم ارایه می کند. بهبود های مشاهده شده در بسته شدن زخم، کاهش ادم و سازماندهی کلاژن نشان می دهد که این عصاره ها می توانند در استفاده های  بالینی نیز مفید باشند. با این حال، تحقیقات بیشتر برای روشن شدن مکانیسم های مولکولی چگونگی اثر عصاره این دو گیاه  ضروری است.