مقایسه تاثیر تمرینات پیلاتس و ثبات مرکزی بر دیاستازیس رکتی و ویژگی های ساختاری عضلات شکمی زنان ‏نخست زا

دیاستازیس رکتی (Diastasis Recti) و تغییرات ساختاری در عضلات شکمی، از جمله پیامدهای مهم انجام زایمان به روش سزارین (Cesarean) می باشد. تمرینات ورزشی به عنوان راهکاری ایمن و درد دسترس برای بهبود این اختلالات پیشنهاد شده است. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تمرینات پیلاتس (Pilates Exercises) و ثبات مرکزی (Core Stability) بر دیاستازیس رکتی و ویژگی های ساختاری عضلات شکمی زنان نخست زا (Primiparous) می باشد.

تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی می باشد. تعداد 20 نفر از مادران نخست زا بین سنین 20 تا 30 سال بر اساس معیارهای ورود و خروج از تحقیق وارد تحقیق شدند. سپس به صورت تصادفی ساده به دو گروه تمرینات ثبات مرکزی و تمرینات پیلاتس تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون، دیاستازیس رکتی و ضخامت عضلات راست شکمی و عرضی شکم به وسیله دستگاه سونوگرافی مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از آن آزمودنی های گروه های تمرینی، تمرینات مربوط به خود را به مدت 8 هفته به انجام رسانیدند. تمرینات به صورت 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه به طول انجامید. پس از پایان 8 هفته تمرینات، کلیه متغیرهای تحقیق، یک بار دیگر و در مرحله پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. از روش تحلیل واریانس دوراهه به منظور تجزیه و تحلیل آماری یافته های پژوهش در سطح معنی داری 0/05≥p استفاده شد.

نتایج آزمون تحلیل واریانس دوراهه نشان داد که پس از انجام 8 هفته تمرینات، دیاستازیس رکتی (0/001=p) و ضخامت عضلات راست (0/001=p) و عرضی شکمی (0/021=p) در هر دو گروه تمرینی به طور معنی داری بهبود یافته است. همچنین نتایج آزمون تحلیل واریانس دوراهه نشان داد که در مرحله پس آزمون، بین میانگین متغیرهای مورد بررسی در بین دو گروه تمرینی تفاوت معنی داری وجود ندارد (0/05≤p).

تمرینات پیلاتس و ثبات مرکزی به دلیل آنکه تاثیر چشم گیری بر فراخوانی واحدهای حرکتی عضلات مرکزی بدن دارند، می توانند افزایش قدرت و هماهنگی عضلات راست و عرضی شکمی و نتیجتا ایجاد ثبات در این ناحیه را به دنبال داشته باشند. لذا می توانند به عنوان گزینه های مناسب برای بهبود دیاستازیس رکتی و ضخامت عضلات شکمی زنان نخست زا پیشنهاد شوند.