مقایسه اثربخشی درمان روان پویشی کوتاه مدت فشرده (ISTDP) و درمان وجودی بر نشانه ها و علائم بیماران روان تنی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران

اختلالات روان تنی، موضوع مهم مربوط به سلامت جسم و روان است. از این رو پژوهش جهت شناسایی روش های درمانی موثر بر این اختلاات حایز اهمیت است. بنابراین هدف پژوهش مقایسه اثربخشی درمان روان پویشی کوتاه مدت فشرده و درمان وجودی بر نشانه ها و علایم بیماران روان تنی مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی تهران بود.

پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون -پس آزمون و پیگیری دوماهه با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران روان تنی مراجعه کننده به این بیمارستان در سال 1400 بود. تعداد 45 نفر که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه روان درمانی پویشی، درمان وجودی و کنترل گمارده شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه شکایات روان تنی تاکاتا و ساکاتا (2004) بود که در سه مرحله پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری توسط هر سه گروه تکمیل شد. همچنین پروتکل های روان پویشی و درمان وجودی در گروه های آزمایش اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر به کمک نرم افزار SPSSV19 تحلیل شد. 

نتایج نشان داد درمان روان پویشی در مقایسه با درمان وجودی باعث کاهش نشانه ها و علایم بیماران روان تنی (79/11=F و 001/0=P) شد و این درمان اثربخش تر بود.

در نهایت می توان گفت هر دو درمان موثر بودند و درمان روان پویشی نسبت به درمان وجودی اثربخشی بیشتری داشت و لذا استفاد از این درمان ها می تواند در کاهش علایم بیماران روان تنی کمک کننده باشد.