اثربخشی آموزش خودمراقبتی بر امید به زندگی بیماران همودیالیزی

 دانش ناکافی در زمینه ی خودمراقبتی در این بیماران موجب بدترشدن وضعیت بیماری و کاهش امید به زندگی شان می شود؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر آموزش برنامه ی خودمراقبتی بر امید به زندگی در بیماران همودیالیزی مراجعه کننده به بیمارستان توحید شهر سنندج در سال 1400 انجام شد.

 در مطالعه ی نیمه تجربی حاضر، تمام بیماران دارای معیارهای ورود، به روش سرشماری انتخاب شدند و سپس در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. در دو گروه قبل و یک ماه بعد از مداخله، پرسش نامه ی دموگرافیک و امید به زندگی هرث توزیع شد. مداخله شامل سه جلسه ی آموزشی  چهره به چهره درباره ی همودیالیز، درمان دارویی، مصرف مایعات و رژیم غذایی بود که در حین همودیالیز به بیماران ارایه می شد. بیماران در گروه کنترل طبق روتین، مراقبت های لازم را دریافت کردند. داده ها با استفاده از آزمون های تی وابسته، تی مستقل و کای اسکویر با استفاده از نرم افزار SPSS-16 تحلیل شدند.

 یافته های حاصل از مطالعه نشان داد که میانگین نمره ی امید به زندگی قبل از مداخله در گروه آزمون 2.31 ± 17.86 و در گروه کنترل 1.89 ± 17.87 بود (0.710p= و 1.817-t=) و هر دو گروه امید به زندگی ضعیفی داشتند؛ اما بعد از مداخله، میانگین نمره ی امید به زندگی در گروه آزمون 4.43 ± 20.16 و در گروه کنترل 2.41 ± 17.96 بود که تفاوت آماری معنی داری داشت (0.001p< و 1.493t=).

 آموزش خودمراقبتی به افزایش آگاهی و ارتقای کیفیت مراقبت در بیماران منجر می شود و افزایش امید به زندگی را در این بیماران به دنبال خواهد داشت؛ بنابراین ارتقای سطح خودمراقبتی در بیماران باید همواره بخشی از مراقبت های پرستاری را در بر بگیرد.