نزاع های گفتمانی در ایران پساانقلابی: مطالعه موردی انتخابات ریاست جمهوری

مشروعیت دولت از مسایل مهم و اساسی حکمرانی است. مشروعیت باعث می شود نهادهای سیاسی موجود توجیه اخلاقی پیدا کنند چرا که می خواهند نشان بدهند معطوف به تامین خیرعمومی اند. این مقاله با محور قرار دادن دگرگونی گفتمان های سیاسی پساانقلابی در پی پاسخ به این پرسش است که گفتمان های سیاسی شکل گرفته پس از انقلاب اسلامی ایران چه نقشی در مشروعیت بخشی به جمهوری اسلامی داشته اند؟ فرضیه مقاله بر آن بوده که نزاع های گفتمانی انتخابات ریاست جمهوری از گفتمان اصلی انقلاب تغذیه کرده اند و به همین دلیل، به رغم تقابل های جناحی، ولی در نهایت درون گفتمان انقلاب قرار داشته اند و آن را تقویت کرده اند. مقاله با بهره گیری از سه گانه مشروعیت وبری برای گفتمان های موجود پنج گانه به یک تحلیل استنباطی برای هر گفتمان دست یافته که هرکدام از آنها بر یکی از سه گانه مشروعیت وبری دال های خود را مبتنی و متمرکز کرده اند. یافته های تحقیق نشان داده که هر یک از گفتمان ها یکی از دال های گفتمان انقلاب را به دال مرکزی خود بدل کرده، لذا در نهایت نه در تضاد با آن بلکه در راستای تقویت گفتمان انقلاب عمل کرده اند. رویکرد مقاله تحلیل گفتمانی و جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای است