بررسی روند تغییرات کیفیت آزمون عینی ساختارمند بالینی برای سنجش صلاحیت بالینی دانشجویان پزشکی در دانشگاه علوم پزشکی تهران

با توجه به آنکه در سال های اخیر آزمون صلاحیت بالینی به منظور سنجش عملکرد دانشجویان پزشکی پیش از فارغ التحصیلی اجرا می شود، بررسی ویژگی های سایکومتریک آن به منظور اتخاذ تصمیمات مدیریتی در زمینه برگزاری یک آزمون روا و پایا ضروری است.

در این مطالعه ی گذشته نگر، تمامی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران که در طی سال تحصیلی 2017-2018 در آزمون صلاحیت بالینی شرکت کردند، وارد مطالعه شدند. نمرات شرکت کنندگان به تفکیک ایستگاه ها و نمره کل آزمون آسکی جمع آوری و تحلیل شد. به منظور بررسی کیفیت آزمون آسکی صلاحیت بالینی، ضریب دشواری، ضریب تمیز، R2 و تمایز بین درجات با استفاده از نرم افزار SPSS محاسبه شد. پایایی آزمون با استفاده از آلفای کرونباخ تعیین شد. همبستگی بین معدل کل دانشجویان با نمره نهایی آسکی محاسبه شد.

تعداد 327 نفر کارورز در قالب 4 دوره ی برگزاری آزمون صلاحیت وارد مطالعه شدند. مقدار R2 برای هر آزمون به ترتیب از 33/0 تا 78/0، 75/0 تا 91/0، 63/0 تا 90/0 و 53/0 تا 89/0 بدست آمد. مقدار آلفای کرونباخ آزمون از 52/0 تا 76/0 به دست آمد. دامنه ضریب تمیز به ترتیب برای هر آزمون برابر 02/0- تا 52/0، 09/0- تا 64/0، 05/0- تا 64/0 و 94/0 تا 1 بود. دامنه ضریب دشواری به ترتیب برای هر آزمون برابر 68/0 تا 93/0، 21/0 تا 88/0، 62/0 تا 91/0 و 72/0 تا 96/0 بود. ضریب همبستگی بین معدل کل و نمره نهایی آسکی صلاحیت بالینی 56/0 (001/0 >P) محاسبه شد.

ضرایب تحلیل پس آزمون آسکی در نوبت های مختلف اجرای می تواند به دلیل اثرات آموزشی اجرای آزمون بر یادگیری دانشجویان و بهبود کیفیت طراحی ایستگاه ها تغییر کند. محاسبه شاخص های سایکومتریک متناسب با آزمون های مبتنی بر عملکرد برای تحلیل ایستگاه ها و نیز تحلیل کل آزمون قابل اجرا است و اطلاعات مفیدی در خصوص نقاط مثبت و منفی آزمون در اختیار می گذارد که برای ارایه راهکارهای اصلاحی حایز اهمیت است. کلید واژه ها: صلاحیت، آزمون آسکی، پزشکی، کیفیت آزمون مقدمه ارزیابی عملکرد دانشجویان پزشکی همواره به عنوان یکی از حساس ترین وظایف پیش رو موسسات آموزشی به شمار می آید (1). به این منظور متخصصان آموزش پزشکی در جستجوی روش های معتبری بوده اند که به طور موثر دانش و کارآیی بالینی دانشجویان را ارزیابی کنند (2). مرور شواهد نشان می دهد با وجود روش های متعدد ارزشیابی بالینی، به طور معمول ارزیابی دانشجویان محدود به اطلاعات ذهنی بوده نه سنجش مهارت های بالینی و عملی دانشجویان (3). از بین آزمون های مختلف معرفی شده، آزمون عینی ساختارمند بالینی با ارایه نتایج رضایت بخش، فرایند ارزیابی آموزشی را متحول کرده است (4). به علاوه در مقایسه با آزمون موارد بالینی سنتی، از عینیت و پایایی بهتری برای ارزیابی مهارت های بالینی برخوردار می باشد (5).