درک عدم قطعیت های آینده ی وضعیت طرح های توسعه شهری در ایران در چارچوب برنامه ریزی سناریو (موردمطالعه: طرح جامع شهر نورآباد)

طرح های جامع شهری به عنوان مهم ترین ابزار مدیریتی در مقیاس شهر در طی چند دهه که از ظهور آن می گذرد با مسایلی روبرو بوده که دستیابی به اهداف و نتایج مدنظر خود را با کمرنگی همراه کرده است. به طورکلی، یکی از روش های مهم در شناخت میزان موفقیت طرح های توسعه شهری، ارزیابی آن ها در راستای اصول توسعه پایدار هست. پرداختن به مبحث ارزیابی طرح جامع، به عنوان ابزاری مهم در راستای سنجش موفقیت و تحقق پذیری پیشنهادهای طرح جامع به شمار می رود و به برنامه ریزان شهری کمک خواهد نمود بهتر با مشکلات تهیه و تدوین طرح های جامعی که تهیه شده اند، آشنا شوند. هدف این مقاله ارزیابی تحقق پذیری پیشنهادهای اصلی و تاثیرگذار در طرح جامع شهر نورآباد ممسنی با استفاده از کاربست رویکرد آینده پژوهی است. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از حیث روش پیمایشی در سطح اکتشافی و مبتنی بر رویکرد آینده پژوهی در بازه زمانی 10 ساله صورت گرفته است. در این پژوهش با استفاده از روش دلفی و مشارکت 30 نفر متخصص نتایج در محیط نرم افزار میک مک تحلیل شد و سپس این عوامل بر اساس میزان اهمیت و عدم قطعیت، اولویت بندی و حیاتی ترین عوامل مشخص و برای شناسایی پیشران های کلیدی از نرم افزار (Micmac) و برای سناریو نگاری از نرم افزار سناریو ویزارد استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که ده عاملی که در ستون اثرگذاری مستقیم بیشترین نقش را داشته اند، عبارت اند از یکسانی محتوای طرح، زمان تهیه طرح، دخالت مسیولین، عدم ارتباط با مشاور، راهکار های غیرمعقول، عدم توجه به شرایط محلی، نبود کمک دولتی، کمبود اعتبار و عدم وجود درآمد پایدار.