اثربخشی آموزش مبتنی بر خود دلسوزی بر سطوح خودانتقادی و نشخوار فکری مشترک در دانشجویان دارای افکار خودکشی

 وجود افکار خودکشی، یک پیش بینی کننده قوی برای خودکشی موفق در آینده میباشد که با عوامل روانشناختی در ارتباط است. بر این اساس ارایه مداخلات درمانی/ آموزشی به موقع میتواند در خصوص کنترل عوامل روانشناختی و به تبع آن کاهش خودکشی موثر باشد. لذا، این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر خوددلسوزی بر سطوح خودانتقادی و نشخوار فکری مشترک در دانشجویان دارای افکار خودکشی انجام شد.

 این مطالعه از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون- پسآزمون با گروه کنترل نابرابر بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل در سال تحصیلی 1402-1401 بودند که 40 نفر بعد از غربالگری به روش در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (20 نفر آزمایش و 20 نفر کنترل). گروه آزمایش تحت 8 جلسه 75 دقیقه‏ای آموزش مبتنی بر خوددلسوزی قرار گرفت. در این مدت گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماند. از مقیاس های سطوح خودانتقادی و نشخوار فکری مشترک به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار SPSS-24 در دو بخش توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیره) انجام گرفت.

 نتایج نشان داد که آموزش مبتنی بر خوددلسوزی به طور معناداری منجر به کاهش خودانتقادی و نشخوار فکری مشترک در دانشجویان دارای افکار خودکشی می شود (0/05>p).

 با توجه به یافته های مطالعه، چنین به نظر می رسد که آموزش مبتنی بر خوددلسوزی می تواند به عنوان مداخله ای موثر برای کاهش خودانتقادی و نشخوار فکری مشترک در دانشجویان دارای افکار خودکشی مورد استفاده قرار گیرد.