اثرات تراتوژنیک گاباپنتین بر تکامل لوله عصبی واسکلتی جنین های موش سوری

گاباپنتین یک داروی ضد صرع از نسل جدید است که جهت درمان صرع های ناقص و عمومی ثانویه معرفی گردید. از این دارو جهت تسکین دردهای عصبی کانسر و دیابت و پیشگیری از میگرن نیز استفاده می گردد. در مورد نقش این دارو در ایجاد نقایص جسمی در تکامل جنین (اثرات تراتوژنیک)، اطلاعات زیادی در دست نیست و تنها گزارش هایی دال بر اختلالاتی مثل تاخیر در استخوان سازی و تجمع ادرار در کلیه و حالب(هیدرونفروز و هیدرواورتر) در حیوانات آزمایشگاهی وجود دارد. این مطالعه به منظور تعیین ناهنجاری های ماکروسکوپی ایجاد شده توسط داروی گاباپنتین در صورت استفاده مستمر آن در زمان لانه گزینی و اندام سازی جنین طراحی گردید.
از 30 سرموش سفید کوچک آزمایشگاهی با نژاد Balb/c که درسنین 2.5 ماهه و دارای وزن تقریبی 2±30 گرم بودند، استفاده شد. شرایط نگهداری و تغذیه حیوانات استاندارد بود. جهت جفت گیری از تعداد 3 سرموش ماده به همراه یک سرموش نر به مدت یک شب در داخل قفس استفاده شد. رویت پلاک واژنی در صبح روز بعد، به عنوان زمان صفر حاملگی (GDo) تلقی شد.
موش ها در سه گروه 10 تایی شامل دو گروه تجربی (II، I) و یک گروه شاهد دسته بندی شدند دو گروه تجربی به ترتیب مقادیر 1400mg/day(20mg/kg/day)و 1800 mg/day(26mg/kg/day) را به مدت 10 روز پی درپی، به صورت داخل صفاقی دریافت نمودند. در گروه شاهد، از سرم فیزیولوژی به همان حجم داروهای تزریق شده استفاده گردید. موش ها در روز 18حاملگی تشریح شده و جنین هایشان توسط میکروسکوپ استریو مورد بررسی قرار گرفت. اندازه گیری وزن توسط ترازوی حساس دژیتال با دقت 0.01 انجام شد. اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری Anova و Tukey، X2 به کمک نرم افزار Spss آنالیز گردید.
در هر دو گروه تجربی I و II اختلالات مشابهی به صورت ناهنجاری هایی در سیستم اسکلتی و لوله عصبی بروز نمود. میزان اختلالات اسکلتی بیش از نقایص لوله عصبی بود و عمدتا به صورت اختلال شکل و جابجایی در اندام ها بود و از نظر آماری در مقایسه با گروه شاهد معنی دار بود (P<0.05). نقایص لوله عصبی عمدتا به صورت اسپینابیفیدا سیستیکا بود. در گروه تجربی II میزان بروز شدت ناهنجاری ها و جذب جنینی نسبت به گروه تجربی I افزایش داشت.
این مطالعه نشان داد اگر از داروی گاباپنتین به صورت مداوم در طی مراحل لانه گزینی و اندام سازی استفاده شود.
می تواند سبب ناهنجاری های مادرزادی به مراتب شدیدتری از اختلالات گزارش شده قبلی گردد.