برآورد میزان رشد پس از سانحه پرستاران شاغل در بخش کودکان مبتلا به کووید 19 در مرکز آموزشی درمانی منتخب تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ایران طی همه گیری کووید 19 در سال 1400

در عصر امروز که کشور با بیماری کرونا درگیر شده است و حوادث و اتفاقات اخیر حجم مراجعه کننده به بیمارستان ها را بیشتر کرده است و با توجه به مجموع نتایج مطالعات، پرستاران فشار بارکاری و استرس بیشتری را تجربه می کنند و به واسطه ماهیت شغلی شان بیشتر در معرض آسیب های روان شناختی هستند، بنابراین لازم است رشد پس از سانحه در آن ها بررسی شود و با آگاهی از آن بتوانیم فاکتورهای تقویت هرچه بیشتر پرستاران را ترویج دهیم. در این جهت ما مطالعه ای در خصوص ارزیابی رشد پس از سانحه در پرستاران مراقبت کننده از کودکان مبتلا به بیماری کووید-19 انجام دادیم.

این مطالعه یک پژوهش توصیفی است. جامعه پژوهش را پرستاران شاغل در بخش های کودکان بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه ایران تشکیل دادند. روش نمونه گیری به شیوه تمام شماری بود. نمونه های پژوهش بر اساس معیارهای ورود انتخاب شد. بدین منظور پژوهشگر در شیفت های مختلف در بیمارستان حضور پیدا کرد و ضمن معرفی خود به پرستاران، اهداف پژوهش را شرح داده و در صورت تمایل آنان به شرکت در مطالعه و هم چنین بر اساس معیارهای ورود، فرم رضایت نامه توسط آن ها تکمیل شد. مدت زمان تقریبی پاسخگویی به پرسشنامه ها 15 تا 20 دقیقه بود. پس از تکمیل پرسشنامه ها، اطلاعات وارد نرم افزار SPSS نسخه 20 شده و تجزیه وتحلیل قرار گرفت. سطح معناداری برای تمامی داده ها 05/0 در نظر گرفته شد.

در این مطالعه 168 پرستار شامل 157 نفر زن و 11 مرد وارد مطالعه شدند. میانگین نمره رشد پس از سانحه در پرستاران شاغل در بخش کودکان در طی همه گیری کووید 19 برابر 21/23±49 بود. که از میانه ابزار بکار گرفته شده پایین تر است و نشان می دهد رشد پس از سانحه در پرستاران شاغل در بخش کودکان پایین است و پرستاران در بعد قدرت فردی، تغییر معنوی و امکانات نمرات قابل قبول و کمتری دریافت کردند و در بعد ارزش نهادن به زندگی بیشترین نمره را داشتند. تعیین ارتباط رشد پس از سانحه با مشخصات دموگرافیک پرستاران نشان داد اگرچه ازنظر آماری اختلاف معنی داری بین میانگین نمره رشد پس از سانحه در گروه های مختلف متغیرهای جمعیت شناختی وجود نداشت اما فقط بین میانگین نمره مولفه تغییر معنوی در گروه های مختلف سنی و سابقه کار ارتباط معنی دار آماری دیده شد.

در مطالعه حاضر با توجه به فاصله ای که نمره رشد پس از سانحه با نمره کل دارد و میانگین نمره کمتر است. نشان می دهد که این گروه آسیب پذیر بوده و نیازمند تدابیر و بررسی های جامع تری هستیم. با توجه به تداوم تماس با موارد بیماری لزوم بررسی و پرداختن به این موضوع توسط مدیران پرستاری، جهت ارتقا و تسهیل این پدیده و هم چنین تدوین جلسات مشاوره ای و روان شناختی برای بهبود سلامت روان پرستاران ضروری به نظر می رسد.