اثربخشی رفتار درمانی شناختی در بهبود شاخص های بالینی بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک

اختلال دو قطبی به عنوان یکی از معضلات روانی شدید با دوره ای طولانی و میزان قابل توجهی از مرگ و میر است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی شناختی در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک بود.روش پژوهش: روش این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش بیمارانی بودند که در سال 1398 به مرکز توانبخشی بیماران مزمن روانی دلارام گرگان مراجعه کرده بودند. نمونه پژوهش شامل 16 بیمار با اختلال دو قطبی بودند که از میان مراجعه کنندگان به مرکز درمانی و توانبخشی بیماران مزمن روانی دلارام گرگان به شکل هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 8 نفره جایگزین شدند. گروه آزمایشی علاوه بر مصرف دارو، به مدت 10 جلسه 70 دقیقه ای مداخله رفتاردرمانی شناختی را نیز دریافت کرد. گروه گواه صرفا درمان دارویی دریافت نمود و در حین مطالعه هیچگونه درمان روان شناختی دریافت نکرد. دو گروه تحت بررسی یک دوره پیگیری سه ماهه قرار گرفتند. مقیاس افسردگی دوقطبی پیش از آغاز درمان و پایان جلسات درمان به طور گروهی اجرا شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر و نرم افزار Spss-23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که اثربخشی رفتاردرمانی شناختی همراه با درمان دارویی در کاهش علایم، از درمان دارویی به تنهایی بیشتر می باشد. به علاوه اثرات رفتار درمانی شناختی با توجه به دوره پیگیری در همه شاخص های بالینی پایدارتر بود. براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان شناختی- رفتاری درکنار دارو درمانی می تواند عاملی موثر و اثربخش در کاهش و تثبیت نشانه های بالینی اختلال دوقطبی نوع یک باشد.