بررسی فقهی، حقوقی ضمان ناشی از حق سلامت در مواجهه با امراض مسری

حق بر سلامت به عنوان یک حق بدان معناست که هر شخصی حق دارد تا به عالی ترین استاندارد سلامت دسترسی داشته باشد و این حق همه خدمات پزشکی - بهداشتی، غذایی، مسکن، محیط کار سالم و محیط زیست را شامل می شود. وجود ابعاد مختلف برای سلامتی، حوزه های گوناگون مرتبط با سلامتی و عوامل تاثیرگذار بر آن موجب دشواری تعریف حق سلامت شده است و دولت ها برای تامین امکان یک زندگی سالم ملزم به اتخاذ تصمیماتی در حوزه وسیعی می باشند که برخی از این تعهدات مستلزم اقدام جدی و برخی دیگر در طول زمان باید تحقق پیدا کنند. ایران نیز با تصویب قوانین و مقررات مختلف در زمینه سلامت و همچنین پیوستن به کنوانسیون های مختلف بین المللی این حق را به رسمیت شناخته است که به نظر می رسد جایگاه این حق در نظام حقوقی ایران با بررسی این قوانین و مقررات تبیین می گردد.روش پژوهش: نوشتار حاضر بر اساس شیوه کتابخانه ای به جمع آوری نظرات مرتبط با ابعاد فقهی در شرایط امراض مسری و همه گیر با مقوله فقهی، حقوقی ضمان ناشی از نقض حق سلامت در مواجهه با امراض مسری پرداخته و با روش توصیفی تحلیلی به نقد و بررسی آنها همت گمارده است.

یافته های پژوهش حاکی از آن است که نظام فقهی - حقوقی، از این قابلیت و ظرفیت برخوردار می باشد که متناسب با شرایط بحرانی و مبتنی بر تکیه بر قواعد گزاره های شرعی عادی را تعلیق یا به نحو مقتضی تغییر دهد و برحسب ضرورت، هنجارها و الزاماتی را تعیین و الزام آور نماید.

با توجه به موارد گفته شده، می توان دستگاه فقاهت را در انتظام بخشی به بحران های اجتماعی، کارآمد دانست و هم زیستی و هم- افزایی فقه و حقوق را در انطباق با شرایط اضطراری در دو حوزه ملی و بین المللی تقویت نمود.