گفته پردازی در فرایند؛ مورد مطالعه: مجسمه های محسن وزیری مقدم، ابژه های هنری پویا

محسن وزیری مقدم از شاخص ترین طراحان، مجسمه سازان و نقاشان هنر نوگرای ایران است. شاخصه اصلی هنر او برجسته سازی روند آفرینش اثر، هم زمان با پرداختن به پلان بیان و پلان محتوا است. برای او روند تولید اثر از خود ابژه و اثر هنری اهمیت بیشتری می یابد. این ویژگی در مجسمه های متحرک او نمود بیشتری دارد. در این مجسمه ها شاهد هستیم که بیننده حق دخالت در پرداخت فرم های جدید را دارد. بیننده یا مخاطب بعدی نیز می تواند فرم قبلی را به هم بریزد و موجب زایش فرم جدید گردد. بنابراین در آثار حجمی وزیری مقدم با پویایی و دخالت تنگاتنگ گفته یاب مواجه هستیم؛ دخالتی که خود از عوامل تغییر فرم و زایش معناست. با توجه به آنچه گفته شد، تلاش خواهیم کرد چگونگی گفته پردازی و زایش معنا را در این روند نشان دهیم. در واقع اگر خالق اثر را سوژه ای در روند فرض کنیم و آن را گفته پرداز بدانیم، می توان گفت با خلق اثر، گفته پرداز همواره جای خود را به گفته یاب می دهد تا او هم به گفته پرداز دیگری تبدیل شود و این روند می تواند تا بی نهایت ادامه داشته باشد. لازم به ذکر است که گفته پرداز، اصلی معنایی را به وجود می آورد که در روند تکمیل است و گفته پردازان دیگری را به همکاری دعوت می کند تا در فرایند معنا سازی شرکت کنند. این معنا از خلال روایتی که هرکس با ایجاد تحرک در حجم ها به وجود می آورد متفاوت و مکمل می گردد. ابژه هنری در واقع هر بار در برنامه روایی جدیدی قرار می گیرد و محرک معنا می شود. هدف از این مقاله آن است که نشان دهیم هنر تعاملی چگونه بر ارزش های هر بیننده تاثیر می گذارد و او را مجاب می کند تا وارد روند خلق اثر هنری شود.