شبه ابژه ها در وضعیت دیجیتال: هنر و تنیده شدن انسان و ماشین

ابژه ها ابژه ها حاصل موقعیت مدرن بشر هستند، زیرا بشر توانست به واسطه ساختن ابژه ها قدرت آفرینندگی و تسخیر جهان هستی را به دقت آورد. پیدایش دوران رنسانس و گذار از دوره تاریکی قرون وسطی بدون اختراع ابژه ها، مانند تلسکوپ، که در کار تولید دانش و فهم جهان سهیم شده بودند امکان پذیر نبود. از سوی دیگر، دوگانه سوژه و ابژه، که برآمده از فلسفه دکارت است، کارکردی دیگر از مفهوم ابژه برای رسمیت بخشیدن به قدرت فاهمه انسان با محوریت عقلانیت به منظور خلق سوژه مدرن بوده است. اما آنچه هدف اصلی این مقاله را در برمی گیرد پرداختن به پیوند و تنیدگی مجموعه ای از ابژه هاست که ماشینی را در مفهوم ابر ابژه به وجود می آورند و این در وضعیت دیجیتال به تکنولوژی ذخیره و بایگانی رخدادهای زندگی اجتماعی برای تولید تاریخ و ایجاد حافظه جمعی منجر شده است. ابزار های ثبت اطلاعات، ذخیره و بایگانی اطلاعات و انتشارات اطلاعات، شامل ابژه هایی هستند که در یکدیگر تنیده شده اند و ماشینی را برای تولید جریان تاریخ شکل داده اند.
در وضعیت دیجیتال، ماشین تولید جریان تاریخ به مثابه ابر ابژه ای عمل می کند که هوشمند است و می تواند تصمیم گیری کند و در موقعیت تولید جریان تاریخ نقش داشته باشد. زبان الگوریتم زبانی هوشمند با قابلیت یادگیری است که به مثابه روح ماشین تولید جریان تاریخ عمل می کند و سبب می شود تا ماشین تولید جریان تاریخ از ابر ابژه ای مکانیکی به ابر ابژه ای ارگانیکی و هوشمند تبدیل شود که در تنیدگی با ظرفیت های سوژگی انسان قرار می گیرد. برخلاف ابژه ها که منفعل تعریف شده اند، ابر ابژه یادشده، که حاصل تنیدگی خرده ابژه های دیجیتالی است، موقعیت مفهومی و تحلیلی شبه ابژه را به وجود می آورد؛ یعنی ماشینی که شبیه ابژه است اما همسان آن نیست و دارای ویژگی های منحصربه فردی است که قدرت عاملیت دارد و در برابرش انسان دیگر سوژه ای با موقعیت سلسله مراتب بالاتر از ابژه نیست، بلکه انسان شبه سوژه ای با ویژگی های منحصربه فرد و متاثر از عاملیت شبه ابژه ها معرفی می شود. ازاین رو، انسان و ماشین در وضعیت دیجیتال در یکدیگر تنیده می شوند و موجودی جدید را، به تاسی دونا هاراوی، در مفهوم سایبورگ شکل می دهند که ترکیبی از ارگانیسم و ماشین است. هدف اصلی مقاله با اتخاذ رویکردی نظری و ترویجی ایجاد نقشه ای از روابط است تا مفهوم شبه ابژه را تبیین نظری کند و سپس آن را در زمینه هنر دیجیتال بررسی نماید. بر اساس نتیجه گیری ، وضعیت دیجیتال را باید دوره ای تاریخی از هموندی و تنیدگی ارگانیسم با ابژه هایی دانست که قدرت عاملیت هوشمند دارند. بنابراین، در دوره معاصر دیجیتالیزه شده، ما باید از مفهوم تاریخی ابژه به مفهوم معاصر شبه ابژه گذار کنیم.