رابطه خود شفقتی و رفتارهای مراقبتی پرستاران شاغل در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی ایران در دوران همه گیری کووید-19

رفتارهای مراقبتی، پایه و اساس کار پرستاری است و اصول نظری پرستاری بر مبنای درک از مراقبت و رفتارهای مراقبتی استوار است. از طرفی خودشفقتی، توانایی مهربانی با خود است و می تواند یک منبع قدرتمند و یک پایه و اصل برای مراقبت خوب از دیگران باشد. بنابراین هدف از انجام این پژوهش تعیین رابطه خود شفقتی و رفتارهای مراقبتی پرستاران در همه گیری کووید-19 است.

این پژوهش مقطعی تحلیلی با مشارکت 124 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی ایران از ابتدای فروردین ماه تا پایان اردیبهشت ماه سال 1401 انجام شد. نمونه ها به صورت دردسترس انتخاب شدند. جمع آوری داده ها با استفاده از فرم اطلاعات جمعیت شناختی و شغلی، پرسش نامه خودارزیابی رفتار مراقبتی پرستاران ولف و پرسش نامه خودشفقتی نف انجام شد. تکمیل پرسش نامه ها به شیوه خودگزارشی بود. داده ها پس از جمع آوری، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 با آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن، آزمون من ویتنی، آزمون کروسکال والیس و روش رگرسیون خطی تجزیه وتحلیل آماری شدند. 

میانگین و انحراف معیار کل رفتارهای مراقبتی برابر با 7/76±82/06 بود که نشان داد پرستاران رفتار های مراقبتی را با نمره نسبتا بالایی ارزیابی کردند. میانگین و انحراف معیار کل خود شفقتی برابر با 12/73±79/47 بود . نتایج آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن نشان داد ارتباط بین خود شفقتی و رفتار مراقبتی در جهت مثبت و معنادار است (P<0/05). همچنین با استفاده از روش رگرسیون خطی، ارتباط خطی معنادار و مستقیم بین دو متغیر وجود دارد.

طبق یافته ها خود شفقتی با رفتار های مراقبتی ارتباط دارد. بدین معنا که با افزایش خودشفقتی، رفتارهای مراقبتی نیز بهبود می یابد. پیشنهاد می شود از طریق آموزش خود شفقتی و مهارت های مراقبت از خود، یعنی تمایل به مهربانی و درک خود، احساس ارتباط متقابل با افراد دیگر و داشتن آگاهی ذهنی نسبت به تجربیات منفی، باعث بهبود کیفیت رفتار های مراقبتی پرستاران شد.