نقش میانجی‏گر خودمراقبتی در پیش‏ بینی خودمهارگری و انتظارات پیامد براساس اضطراب سلامت در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک ‏پذیر

چکیده

سندروم روده تحریک‏پذیر از پر هزینه‏ترین بیماری‏های دستگاه گوارش است که سبب اختلال در عملکرد روده می‏شود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی‏گر خودمراقبتی در پیش‏بینی خودمهارگری و انتظارات پیامد براساس اضطراب سلامت در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک‏پذیر بود.روش پژوهش: پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع تحلیل مسیر است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه بیماران مبتلا به بیماری سندروم روده تحریک‏پذیر، مراجعه کننده به مراکز درمانی در شهر تهران تشکیل دادند. نمونه گیری پژوهش حاضر از نوع هدفمند می‏باشد و تعداد 200 نفر از بیماران مبتلا به سندروم روده تحریک‏پذیر، پرسشنامه های پژوهش را تکمیل کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودمراقبتی توبرت و گلاسگو، پرسشنامه خودمهارگری تانجی، پرسشنامه انتظارات پیامد ووسیچکی و همکاران، پرسشنامه اضطراب سلامت سالکوسکیس و وارویک بود. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-26 و AMOS استفاده شد.

نتایج نشان داد که اضطراب سلامت هم به صورت مستقیم و هم با میانجیگری خودمراقبتی، خودمهارگری و انتظار پیامد را در مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر پیش بینی می کند. همچنین خودمراقبتی در مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر خودمهارگری را پیش بینی می کند. خودمراقبتی در مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر انتظار پی آمد را پیش بینی می کند.

در نتیجه توصیه می گردد هر بیمارستانی یک روانشناس سلامت داشته باشد به عنوان فردی که کنترل خشم، جرات ورزی، مهارت در نه گفتن و یا حتی آموزش برای مقابله با شرایط استرس زا را به بیماران آموزش دهد تا آن ها بتوانند در زندگی عادل خود از این مهارت ها استفاده کنند.