ارزیابی و تحلیل کیفی کاربری اراضی شهری از منظر عدالت فضایی با استفاده از مدل RN و تکنیک های آماره فضایی (مطالعه موردی: شهر اردبیل)

چگونگی کاربری اراضی شهری و نحوه همجواری آنها نسبت به یکدیگر به عنوان محیط کالبدی نقش اساسی در زندگی اجتماعی و کیفیت محیط اجتماعی شهروندان دارد. تحقیق حاضر از لحاظ ماهیت، توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف، کاربردی می باشد. برای ارزیابی کیفی از ماتریس سازگاری و تحلیل نظم فضایی با استفاده از مدل نزدیکترین همسایه RN استفاده شده است، برای تحلیل خوشه و ناخوشه شاخص ها نیز از نرم افزار GIS استفاده گردید. هدف از پژوهش حاضر تحلیل فضایی نحوه پراکندگی کاربری ها از نظر کیفی در مناطق پنج گانه شهرداری اردبیل می باشد، نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد کاربری های فضای سبز، تجهیزات شهری و مذهبی از بیشترین سازگاری با کاربری های مجاور خود دارند و کاربری های درمانی، تاسیسات شهری و اداری-انتظامی از کمترین سازگاری با کاربری های مجاور خود برخوردار می باشند، با توجه به بررسی مدل نزدیکترین همسایه RN توزیع اکثر کاربری های بررسی شده به صورت الگوی خوشه ای بوده که نشان دهنده عدالت محور نبودن توزیع منابع، امکانات و تجمع و تمرکز آن در یک بخش از مناطق شهر می باشد و در ارزیابی اختلاط کاربری اراضی شهری با تحلیل خوشه و ناخوشه، ناحیه 2 منطقه دو شهرداری یک ناخوشه یا تکدانه را تشکیل می دهند و علاوه بر آن مقدار کم دسترسی توسط مقادیر زیاد دسترسی محاصره شده است، نتیجه بدست آمده نشان می دهد اکثر کاربری های موجود هم به لحاظ کمی و کیفی با استاندارد ها و وضعیت مطلوب منطبق نیست و در واقع در شرایط نابرابر قرار دارند و اینکه عدم تعادل فضایی و نابرابری در توزیع کاربری های شهری در مناطق پنج گانه شهر اردبیل مشهود است.