پاسخ به درمان استئومای استوییدی پس از ریشه کنی رادیوفرکانسی ومقایسه تکنیک های حفاری و کورتاژ پیش از درمان توسط امواج رادیویی

استیومای استیویید یک ضایعه خوش خیم استیوبلاستیک دردناک است که عمدتا در استخوان های بلند ایجاد می شود. هدف مطالعه حاضر ارزیابی ویژگی های تصاویر استیومای استیوییدی پیش/پس از ریشه کنی توسط امواج رادیویی با/بدون کورتاژ در طول دوره پیگیری است.

در این مطالعه گذشته نگر 27 بیمار مبتلا به استیومای استیویدی که از طریق ریشه کنی توسط امواج رادیویی با/بدون دریل و کورتاژ درمان شدند و از اسفند 1393 تا آذر 1398 به بیمارستان نمازی دانشگاه علوم پزشکی شیراز مراجعه کرده بودند، بررسی شدند.

در (5/81%)22 بیمار از امواج رادیویی با دریل استفاده شد و برای بقیه (5/18%)5 نفر امواج رادیویی با کورتاژ و دریل به عنوان روش درمانی استفاده شد. میزان کلی موفقیت بالینی 6/92% و میزان عوارض کم 4/7% بود. میانگین قطر نیدوس در پیش و پس از درمان به ترتیب02/2±46/3 و 75/1±22/2 میلی متر بود. استخوان ران شایعترین استخوان در بیماران بود ((4/44%)12 مورد). تفاوت معناداری بین معاینات پیگیری پیش و پس از درمان در اندازه نیدوس (P=0.03)، قطر ندول (P=0.02) و استخوان و اندازه کلسیفیکاسیون (P=0.005) مشاهده شد. علاوه براین، مطالعه نشان می دهد که مقادیر متوسط اندازه تومور و ضخیم شدن کورتیکال پس از درمان کاهش یافته است.

اگرچه در تصویربرداری پیش و پس از درمان تفاوت معنا داری وجود داشت، اما نیازی به پیگیری مداوم تصویربرداری در بیماران تحت درمان بدون عوارض بالینی مانند درد وجود ندارد. این موضوع می تواند در کاهش خطرات دوز پرتو و هزینه های مراقبت های بهداشتی موثر باشد.