بررسی کاربرد تئوری های انتشار نوآوری و رفتار برنامه ریزی شده در فرایند پذیرش گزارشگری یکپارچه توسط مدیران دانشگاه های ایران

هدف این پژوهش برقراری ارتباط مفهومی بین گزارشگری یکپارچه و ویژگی های یک نوآوری و بررسی امکان استفاده از تیوری های اشاعه نوآوری و رفتاربرنامه ریزی شده برای پاسخ به این سوال است که چگونه می توان تاثیر مطلوبی بر ادراکات ، نگرش ها و نیت های رفتاری مدیران دانشگاه ها گذاشته و فرایند پذیرش گزارشگری یکپارچه را تسهیل نمود. در این پژوهش با استفاده از شیوه دلفی ساده و در دو مرحله در سال 1402، به ترتیب نظرات 36 نفر از خبرگان (14پژوهشگر، 15 مدیر و معاونین اداری و مالی دانشگاه های دولتی و 7 نفر نیز جزء سایر صاحب نظران) در دورهای اول و دوم مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است. یافته ها نشان می دهد که خبرگان شرکت کننده، در خصوص مطابقت نظری گزارشگری یکپارچه با ویژگی های منتخب نوآوری شامل جدید بودن، ایجاد تغییر، بهبود قابل توجه، شاخصی از موفق بودن، داشتن ارزش تجاری و سودمندی؛ اتفاق نظر دارند. بر این اساس یک مدل پیشنهادی جهت نشان دادن عوامل موثر بر پذیرش گزارشگری یکپارچه در دانشگاه های ایران با استفاده از تلفیق دو نظریه اشاعه نوآوری راجرز و رفتار برنامه ریزی شده آجزن مورد نظرسنجی واقع شده و به تایید خبرگان رسیده است. بنابراین، از طریق عوامل موثر بر پذیرش گزارشگری یکپارچه در دانشگاه ها که شامل دانش، متقاعدسازی، تصمیم گیری، اجرا و تایید است و همچنین ویژگی های درک شده از نوآوری (شامل مزیت نسبی، سازگاری، پیچیدگی، آزمایش پذیری و قابلیت مشاهده)، که در مرحله متقاعدسازی موثر هستند می توان بر ادراکات و نگرش ها و نیت های مدیران در خصوص پذیرش گزارشگری یکپارچه تاثیر گذاشت. در مدل تلفیقی پیشنهادی، طی مرحله متقاعدسازی، نگرش افراد شکل گرفته و این نگرش همراه با هنجارهای ذهنی و کنترل رفتاری درک شده، در مرحله تصمیم گیری منجر به پدید آمدن تمایل و قصد در افراد شده و درنهایت در مرحله اجرا، رفتار فرد تحقق می یابد. این یافته ها می تواند برای مدیران آموزش عالی سودمند باشد و به آنان کمک نماید درحالی که هم زمان درگیر اجرای مولفه های فنی گزارشگری یکپارچه می شوند، برای متقاعد کردن نیروی انسانی خود نسبت به فوریت نیاز به مجموعه ای از ارزش ها، باورها و رفتارهای جدید، نیز تلاش نمایند.