بازنمود ادبیات زندان از خلال آخرین روز یک محکوم اثر ویکتور هوگو و ورق پاره ها زندان اثر بزرگ علوی

«بازنمود ادبی» از دیرباز مورد توجه نویسندگان و فلاسفه بوده است. بشر در طول زمان همواره با انبوهی از نظریه هایی روبه رو بوده که تلاش می کردند واقعی ترین بازنمایی از مراجع را ارایه دهند. با توسعه این نظریه ها، نقش بازنمایی مراجع و تعامل آن ها با داستان به عنصری ضروری در همه ی گونه های ادبی از جمله ادبیات زندان که خود شاخه ای از ادبیات است، تبدیل می شود و فرصت مطالعه بازنمودهای مربوط به زندان را فراهم می آورد. با وام گیری از این دیدگاه، مطالعه ی تطبیقی دو رمان فارسی و فرانسوی با عناوین: ورق پاره های زندان (علوی، 1321/1942) و آخرین روز یک محکوم (هوگو،1829) پیشنهاد می گردد. در این مقاله سعی شد با بررسی زمینه های مراجع طبق نظریه بنجامین هروشوفسکی به این پرسش که چگونه تعامل مرجع و داستان در ادبیات زندان خود را بروز می دهد؟ پاسخ دهیم.