ارتباط خودارزیابی بالینی با هوش هیجانی در دانشجویان پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر سال 1397

خودارزیابی بعنوان نشانگر کیفیت عملکرد بالینی تحت تآثیر عوامل متعددی است. شناخت فاکتورهای موثر می تواند در برنامه ریزی برای بهبود عملکرد بالینی موثر باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط خودارزیابی بالینی با هوش هیجانی در دانشجویان پیراپزشکی انجام گردید.

مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است که در سال 1397 بر روی 145 دانشجوی پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی بوشهر به روش تمام شماری انجام شد. جهت جمع آوری اطلاعات از فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی سیبریا شرینگ و پرسشنامه محقق ساخته خودارزیابی بالینی استفاده گردید. برای توصیف داده ها از میانگین، انحراف معیار، میانه و جداول فراوانی استفاده شد. برای تحلیل داده ها از رگرسیون خطی تک متغیره و متعاقب آن رگرسیون خطی چند متغیره سلسله مراتبی با روش همزمان استفاده شد. داده ها با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 19مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. برای همه موارد، سطح معنی داری کمتر از 05/0 تعیین گردید.

میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش 10/2±72/22 سال بود. میانگین نمره کل هوش هیجانی و خودارزیابی به ترتیب 54/8±38/59 و 96/9±59/74 بود. سه متغیر سن، دیدگاه دانشجو در مورد وضعیت تحصیلی خود و هوش هیجانی روی هم 20 درصد از تغییرات خودارزیابی را تبیین نمودند. بین هوش هیجانی با خودارزیابی ارتباط آماری مثبت و معنی دار (009/0=P، 208/0=β) وجود داشت.

نظر به اینکه کسب مهارت های بالینی توسط دانشجویان نقش چشمگیری در موفقیت شغلی آنان در آینده دارد و با توجه به ارتباط مستقیم هوش هیجانی با خودارزیابی بالینی،لازم است آموزش مهارت های اجتماعی و هیجانی در برنامه آموزشی دانشگاه ها گنجانده شود.