بررسی تاثیر داستان پردازی در مثنوی معنوی مولوی

ادبیات یکی از گونه های هنر است و کلمات، مصالح و موادی هستند که شاعر و نویسنده با بهره گیری از عواطف و تخیلات خویش آن ها را به کار می گیرد و اثری ادبی و هنری پدید می آورد. در آثار ادبی، نویسنده و شاعر می کوشد اندیشه ها و عواطف خویش را در قالب مناسب ترین و زیباترین جملات و عبارات بیان کند. این آثار همان گفته ها و نوشته هایی هستند که مردم در طول تاریخ آن ها را شایسته ی نگهداری می دانند و از خواندن و شنیدنشان لذت می برند. شیوه بیان مفاهیم ومعانی که در ضمن بیان تمثیل ها و حکایت ها و داستان ها وبراساس تداعی معانی شکل می گیرد و به پیش می رود، جان و چهره ای دریا وار و پرشور وسرشار از حیات به مثنوی بخشیده است. به نظر می رسد که مولوی در مثنوی، سخن را هشیارانه و به قصد بیان مفاهیمی مشخص در طرحی اجمالی و از پیش اندیشیده آغاز می کند؛ اما پیش از اینکه معنی مورد نظر را بعینه آورد، تراکم معانی و مفاهیم ناشی از تداعی ها، او را ازخط سیر مورد نظر جدا می کند و با خویش می برد.