مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و تمرین بدنی (یوگا) بر تجربه شرم و خودکارآمدی در زنان مبتلا به پرخوری

پرخوری به عنوان یک معضل بهداشتی شایع در جهان، با عوارض و پیامدهای منفی متعددی در حوزه سلامت همراه است. لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و تمرین بدنی (یوگا) بر تجربه شرم و خودکارآمدی در زنان مبتلا به پرخوری بود.

روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری کلیه زنان مبتلا به اختلال پرخوری شهر تهران در سال 1401-1400 بودند. در مرحله اول تعداد 60 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در 2 گروه آزمایش (هر گروه 20 نفر) و یک گروه کنترل (20 نفر) جایگزین شدند. سپس زنان گروه های آزمایش تحت درمان هیجان و تمرین بدنی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله‏ای دریافت نکرد و در لیست انتظار باقی ماند. از مقیاس شدت پرخوری گومالی، مقیاس شرم درونی کوک، مقیاس شرم بیرونی گاس و پرسشنامه خودکارآمدی سبک زندگی موثر بر وزن کلارک به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. تحلیل داده ها از طریق نرم‏افزار SPSS نسخه 24 با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام شد.

نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور تاثیر معناداری بر بهبود تجربه شرم درونی داشته است (05/0>P). اما مداخلات درمانی بر بهبود تجربه شرم بیرونی و خودکارآمدی معنادار نبود. افزون بر این نتایج آزمون تعقیبی بن فرونی نشان داد که درمان هیجان مدار تاثیر بیشتری بر تجربه شرم درونی داشته است (05/0>P).

نتایج نشان داد که درمان هیجان محور در بهبود تجربه شرم درونی زنان مبتلا به پرخوری موثر است و این نتایج در پیگیری نیز حفظ شده بودند. بنابراین پیشنهاد می شود که در درمان اختلال پرخوری رویکردهای درمانی که بر تنظیم هیجان تاکید می کنند، می توانند موثر واقع شوند و نتایج پایدار بمانند.