اثربخشی طرح واره درمانی بر راهبردهای سازگار و ناسازگار نظم جویی شناختی هیجانی در افراد مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV)

ویروس نقص ایمنی انسانی (اچ.آی.وی) بخاطر معضلات اجتماعی و برچسبی که مبتلایان گرفتار آن می شوند، حایز اهمیت است و شیوع انواع مشکلات روانی، خانوادگی و اجتماعی در افراد مبتلا قابل مشاهده می باشد.

پژوهش حاضر به منظور ارتقاء سلامت روان، بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر راهبردهای سازگار و راهبردهای ناسازگار تنظیم شناختی- هیجانی افراد مبتلا به اچ.آی.وی بود.

پژوهش مداخله ای از نوع پیش آزمون- پس آزمون و گروه گواه می باشد. 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه، آزمایشی  و گواه جایگزین شد. پرسشنامه تنظیم شناختی- هیجانی گارنفسکی و همکاران CERQ-SF))  استفاده شد. افراد گروه آزمایشی به مدت ده جلسه دو ساعته تحت آموزش طرحواره درمانی گروهی با مدل طرحواره درمانی یانگ قرار گرفتند. تحلیل داده‏ها، میانگین، انحراف استاندارد و تحلیل کواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS  26   و سطح معناداری (p<0/05) انجام شد.

نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد، طرحواره درمانی گروهی بر میزان مولفه های راهبردهای سازگار (پذیرش، تمرکز مجدد مثبت، تمرکز مجدد برنامه ریزی، ارزیابی مجدد مثبت و دیدگاه وسیع تر) و مولفه های راهبردهای ناسازگار (سرزنش خود و تلقی فاجعه آمیز) تاثیر داشته ((p<0/001 اما بر میزان مولفه های سرزنش دیگران،  p<0/033 و نشخوار فکری، 102/0 p< تاثیر نداشته است.

طرحواره درمانی موجب افزایش بکارگیری راهبردهای سازگار و کاهش راهبردهای ناسازگار شناختی- هیجانی (سرزنش خود و تلقی فاجعه آمیز) افراد مبتلا به اچ.آی.وی شد.