تاثیر دو پروتکل حرکت درمانی با و بدون ماساژ بر دامنه ی حرکتیاندام تحتانی کودکان مبتلا به فلج مغزی انقباضی

فلج مغزی گروهی از اختلالات حرکتی دایم غیر پیشرونده هستند که در مراحل اولیه تکامل ایجاد می شوند. پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر دو پروتکل حرکت درمانی با و بدون ماساژ بر دامنه ی حرکتی اندام تحتانی کودکان مبتلا به فلج مغزی انقباضی انجام شد.

بیست و دو کودک مبتلا به فلج مغزی انقباضی با میانگین سنی 56 / 1± 25 / 5، قد 6± 44 / 102 و وزن 67 / 7± 4/ 44 از بین کودکان فلج مغزی به صورت هدفمند و دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی به 2 گروه 11 نفری حرکت درمانی و ترکیبی حرکت درمانی و ماساژ   تقسیم شدند. گروه حرکت درمانی، به مدت 6 هفته   3جلسه در هفته و 40 دقیقه  برنامه ی حرکت درمانی بدون ماساژ داشتند و گروه ترکیبی به طور همزمان تحت برنامه حرکت درمانی و ماساژ   20 دقیقه حرکت درمانی و بعد از آن 20 دقیقه ماساژ (قرار گرفتند. در این مطالعه دامنه ی حرکتی مفاصل قبل و بعد از مداخله با استفاده از گونیامتر یا گامی ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون های تی وابسته و تحلیل واریانس مرکب در سطح معنا داری  (05 / P>0) استفاده شد.

براساس نتایج، پروتکل حرکت درمانی به تنهایی فقط باعث افزایش معنا دار دامنه ی حرکتی خم شدن مچ پا شده است (001 / P=0) اما روش ترکیبی باعث افزایش معنادار خم شدن مچ پا (003 / P=0)، باز شدن مچ پا 001 / P=0  ، خم شدن زانو (008 / P=0) و باز شدن زانو (002 / P=0) شده است.

با توجه به نتایج این پژوهش، به درمانگر ها پیشنهاد می شود، جهت نتیجه درمانی بهتر از ماساژ همراه با تمرین درمانی به منظور افزایش دامنه ی حرکتی مفاصل استفاده کنند.