اثر 8 هفته تمرین شنا و تزریق سلول بنیادی بر برخی عوامل موثر در مسیر آنژیوژنز موش های مدل نارسایی زودرس تخمدان

ناباروری زنان، یک وضعیت پزشکی جهانی است که می تواند ناشی از اختلالات مختلف دستگاه تناسلی از جمله نارسایی زودرس تخمدان باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر 8 هفته تمرین شنا و تزریق سلول بنیادی بر ژن های VEGF، TGF و HGF بافت تخمدان موش های مدل نارسایی زودرس تخمدان انجام شد.

در این تحقیق تجربی، تعداد 30 سر موش صحرایی ماده 8-6 هفته ای انتخاب شدند. به منظور ایجاد مدل نارسایی زودرس تخمدان، از داروی سیکلوفسفامید و بیوسولفان به ترتیب به میزان 100 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم، به صورت تزریق درون صفاقی استفاده شد. پس از القاء مدل، موش ها به صورت تصادفی به 6 گروه (5 سر در هر گروه) شامل: کنترل سالم، بیمار+ شم، بیمار+ سالین، بیمار+ سلول، بیمار+ ورزش و بیمار+ سلول+ ورزش تقسیم شدند. رت های گروه تمرین، در طی 8 هفته به شنا پرداختند. گروه های سلول، 2 هفته بعد از ایجاد مدل سلول های بنیادی به میزان یک میلیون سلول برای هر موش در تخمدان پیوند زده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی انجام شد. میزان p کمتر یا مساوی 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.

القاء نارسایی زودرس تخمدان منجر به افزایش معنی دار ژن های VEGF، TGF و HGF بافت تخمدان رت ها نسبت به گروه کنترل- سالم شد (05/0≥p) که گروه های تمرین، سلول و تمرین+ سلول، بیان این ژن ها را نسبت به گروه بیمار و بیمار سالین کاهش دادند (05/0≥p).

اثر هم افزایی تمرین هوازی و سلول بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان باعث بهبود فاکتورهای رگ زایی رت های مدل تجربی نارسایی زودرس تخمدان می شود.