مقایسه اثربخشی آموزش تاب آوری و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر تاخیر در رضامندی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش تاب آوری و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی بر تاخیر در رضامندی تحصیلی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان انجام گرفت. 

روش پژوهش، آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه یازدهم شهر بهبهان در سال تحصیلی 1401-1400 بودند. از جامعه فوق 75 نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب و سپس به طور تصادفی در سه گروه 25 نفری (2 گروه آزمایشی و یک گروه گواه) جایگزین شدند. آزمودنی های گروه های آزمایشی، برنامه های آموزش تاب آوری گیلهام و همکاران (1990) و آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی پنتریچ (1999) را طی 12 جلسه 60 دقیقه ای دریافت کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تاخیر در رضامندی تحصیلی بیمبنتی و کارابنیک (1998) و سیاهه فرسودگی تحصیلی برسو و همکاران (2007) بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد.

یافته ها نشان داد که آموزش تاب آوری در مقایسه با آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی به طور معنی داری تاثیر بیشتری بر تاخیر در رضامندی تحصیلی دانش آموزان داشت (0.001=p)، درحالی که میان این دو روش آموزشی از لحاظ تاثیر بر فرسودگی تحصیلی دانش آموزان، تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

بر اساس نتایج مطالعه حاضر، می توان گفت که هر دو روش آموزش تاب آوری و آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی می توانند موجب کاهش فرسودگی تحصیلی دانش آموزان شوند. اگرچه، در جهت افزایش توانایی تاخیر در رضامندی تحصیلی روش آموزش تاب آوری بهتر عمل کرده و بیش از روش آموزش راهبردهای یادگیری خودتنظیمی می تواند باعث افزایش توانایی تاخیر در رضامندی تحصیلی دانش آموزان شود.