مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های خودتعیین گری و آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معنای تحصیلی دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های خودتعیین گری و آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد بر معنای تحصیلی دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن انجام شد.

پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش، نیمه آزمایشی با طرح گروه کنترل نابرابر است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه گیلان بود که به روش نمونه گیری خوشه ای سه مرحله ای از میان دانشکده ها، رشته ها، کلاس های دایر در هریک از دانشکده های دانشگاه گیلان، به تعداد 15 نفر در هر گروه آزمایشی 1، آزمایشی 2 و گواه گمارده شدند. هم چنین از پروتکل آموزش خودتعیین گری و آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد شد. برای آزمودنی های گروه آموزشی 1، آموزش خودتعیین گری و آموزش مبتنی بر تعهد طی 8 جلسه و هر جلسه 90 دقیقه به طول انجامید. در این مدت اعضای گروه گواه هیچ نوع مداخله ای دریافت نکردند. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه معنای تحصیلی هندرسون - کینگ و اسمیت (2006) و پرسشنامه شناخت و رفتار خودشکن کانینگهام (2007) بود. در بخش تجزیه وتحلیل توصیفی شاخص هایی نظیر فراوانی، میانگین و انحراف استاندارد نمرات و در بخش استنباطی آزمون t وابسته، تحلیل کوواریانس تک متغیره (ANCOVA) و تحلیل کوواریانس چند متغیره (MANCOVA) مورد استفاده قرار گرفته است (0.05>P).

نتایج آزمون تحلیل واریانس افتراقی با پیگیری سه ماهه نشان داد آموزش خودتعیین گری و آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد هر دو تاثیر معناداری بر بهبود معنای تحصیلی در دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن دارند و این تاثیر برای آموزش خودتعیین گری بیشتر است.

این یافته ها می تواند پشتوانه ای آموزشی- درمانی در دانشگاه ها، کلینیک ها و مراکز مشاوره در جهت تقویت معنای تحصیلی در دانشجویان دارای رفتارهای خودشکن باشد.