بررسی رابطه ادراک از محیط یادگیری سازنده گرا و تعلق به مدرسه با نقش میانجی گری ثبات قدم

در عصر حاضر یکی از دغدغه های اصلی جوامع، آموزش اثربخش است که مستلزم ایجاد روابط سازنده بین یادگیرندگان و محیط آموزشی می باشد. این رابطه می تواند طیفی از متغیرهای شخصیتی و محیطی را در برگیرد. در همین راستا این پژوهش با هدفسی رابطه بین ادراک از محیط یادگیری سازنده گرا و تعلق به مدرسه با نقش میانجی گری ثبات قدم در دانش آموزان انجام گرفت.

پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و با استفاده از رویکرد معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مدارس متوسطه (دوره اول) شهرستان میبد در سال تحصیلی 1401-1400 بود که به صورت تصادفی خوشه ای تعداد 220 نفر به عنوان نمونه انتخاب شد. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های ادراک از محیط یادگیری سازنده گرا تیلور و همکاران (1997)، ثبات قدم داکورث و همکاران (2007) و مقیاس تعلق به مدرسه بتی و بری (2005) گردآوری شد. داده ها با استفاده از رویکرد مدل معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفتند.

نتایج نشان داد مدل مطرح شده از برازش خوبی برخوردار است (0.078=RMSEA) نتایج مدل یابی نشان داد که ادراک از محیط یادگیری سازنده گرا نقش مستقیم معناداری بر احساس تعلق به مدرسه دانش آموزان دارد (0.01>p). همچنین ادراک از محیط یادگیری سازنده گرا به طور غیرمستقیم و از طریق ثبات قدم اثر معناداری بر تعلق به مدرسه دارد (0.041).

یافته ها نشان می دهد با غنی سازی در یادگیری سازنده گرا از طریق تجهیز محیط فیزیکی آموزش و تقویت مهارت های معلمان و آموزش متغیرهای موثر در ثبات قدم تحصیلی به دانش آموزان می توان افزایش احساس تعلق به مدرسه را در آنها انتظار داشت.