تحلیل زیباشناختی مولفه های نقاشی گروتسک در آثار فرانسیسکو گویا

گروتسک سبکی در هنر و ادبیات است که در قرن شانزدهم در ایتالیا شکل گرفت و در طول قرن هفدهم توسعه یافت. گروتسک ترکیبی از ترس و طنز یا مرزی بین این دو با تکیه بر موضوعات تلخ یا منزجرکننده است. هنرمندان بسیاری پیروی این سبک بوده اند. فرانسیکو گویا و پیتر بروگل با به کارگیری مولفه های گروتسک، آثاری برجسته و قدرتمند در تاریخ هنر خلق نموده اند. گویا از مولفه های گروتسک به عنوان وسیله ای برای بیان ابعاد تاریک و تلخ سیاسی و اجتماعی دوران خود استفاده می کردند. در این پژوهش، به شناسایی مولفه های نقاشی گروتسک و تحلیل دو اثر از فرانسیسکو گویا پرداخته می شود. هدف از انجام این پژوهش، آشنا شدن با سبک گروتسک و مولفه های آن و تبیین این مولفه ها در دو اثر ساتورن پسرش را می بلعد و سبت جادوگران می باشد. در این مقاله، سعی و تلاش بر این بود که به این پرسش ها پرداخته شود: گروتسک چیست؟ و چه مولفه هایی دارد؟ و کدامیک از آن ها در آثار گویا وجود دارد؟ در این پژوهش، گردآوری اطلاعات با روش کتابخانه ای و تحلیل کیفی انجام شد. این پژوهش نشان می دهد که کلمه گروتسک پس از کشف نقاشی های عجیب و غریب در ویرانه های کاخ شاهزاده نرون در رم به هر چیز زشت و ناپسند، غیرعادی، مرموز و مشمیز کننده تعلق گرفت. این سبک دارای مولفه هایی همچون وحشت آفرینی، طنز، هجو، جنون، اغراق و افراط، بی قاعدگی، ناهماهنگی و مسخ و دگردیسی است. ترکیب انسان، حیوانات و گیاهان و خلق تصاویری نابه هنجار برای ایجاد احساسات متضاد در بیننده، از ویژگی های این سبک است که طی این پژوهش در دو اثر گویا مطالعه می شود.