تبیین مراتب هستی و فره یزدانی در کتاب سوم دینکرد

دین مزدایی در جایگاه دین رسمی عهد ساسانی از ساحتی باطنی و اشراقی برخوردار است که با کیهان شناسی و ساختار جهان از یک سو و تکالیف اخلاقی فردی از سوی دیگر پیوستگی دارد. دوران آمیختگی نور و ظلمت، هر کسی در هر طبقه مردمانه ای برابر وظیفه اندازه شده خود رفتار می کند و از ایجاد آشوب و تفرقه طبقاتی و چشم داشت اهریمنی به خواسته و دارایی دیگران دوری می کند. این وظیفه به گونه سلسله مراتبی در دو جهان «مینوگ» و «گیتیگ» پدیدار است که هدف بررسی این پژوهش را شکل می دهد. پرسش اصلی این است که ساختار جهان و تکالیف اخلاقی افراد بر چه مبنایی در کتاب سوم دینکرد استوار شده است؟ و نقش کشوربان و فرد مومن به دین مزدایی در مواجهه با آشفته کاری های اهریمن چیست؟ یافته های تحقیق نشان می دهد جهان آفرین، کشوربان و مردمان در راستای یک زنجیره بنیادین، غایتی جز شکست اهریمن ندارند و این مهم با اندازه شناسی فره یزدانی درون هر فرد برای واپس راندن اهریمن از جهان پاک گوهر انجام می پذیرد.