ویژگی های نظام حقوقی رادیو و تلویزیون

نظام حقوقی رادیو و تلویزیون، که پس از مطبوعات و ارتباطات دور، سومین نوع فناوری های ارتباطی به شمار می روند، براساس تجربه های مقررات گذاری کشورهای بزرگ غربی در طول دهه های دوم تا نهم قرن بیستم استوار شده است. در این نظام حقوقی جهت تاسیس فرستنده های رادیویی و تلویزیونی، پخش برنامه های سمعی و بصری، ضرورت دریافت اجازه نامه از نهادهای مستقل اداری دولتی، پیش بینی شده است. در توجیه این ضرورت به دلایل فنی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی بسیاری استناد می شود.
به منظور تبیین ویژگی های این نظام حقوقی در مقاله حاضر ابتدا به شیوه اداره رادیو و تلویزیون در کشورهای مختلف جهان و ایران پس از جنگ جهانی دوم پرداخته شده است. این کشورها از نظر شیوه اداره به سه دسته: خصوصی، مختلط و دولتی قابل تقسیم اند. ایران با توجه ویژه به اداره مستقل امور رادیو و تلویزیون (اصل 175 قانون اساسی) در مقررات گذاری اصولی برای تامین استقلال مدیریت ارتباطات سمعی و بصری از لحاظ تاریخی بر بسیاری از کشورهای جهان حتی کشورهای غربی مانند فرانسه، تقدم یافته است. در ادامه ویژگی های حقوقی رادیو و تلویزیون؛ تجربه های حقوقی کشورهای بزرگ غربی چون ایالات متحده آمریکا، انگلیس و فرانسه در این زمینه مورد بحث قرار می گیرد. سپس با تاریخچه و ویژگی های دوره فعالیت مشترک رادیوهای خصوصی و دولتی، دوره فعالیت انحصاری رادیو و تلویزیون و عصر همزیستی رادیو و تلویزیون های عمومی و خصوصی آشنا می شویم.