پدیدارشناسی الهیاتی روزه

پدیدارشناسی به نوعی بازگشت به آغاز و سرچشمه هاست و اقدامی در راستای از سرگیری ارتباط زنده با واقعیت. همچنین، پدیدارشناس سعی می کند با گام هایی همانند تعلیق و تقلیل ایدتیک و تقلیل پدیدارشناختی به روایت هوسرل و تقلیل، تقویم و ساختارشکنی از نگاه هایدگر و دیگر مولفه ها، ارتباطی نو و زنده و فعال با امور برقرار کند. پرسش های اساسی این پژوهش عبارتند از: پدیدارشناسی الهیاتی چیست؟ و چگونه می توان روزه داری را بنابر رویکرد پدیدارشناسانه الهیاتی تحلیل کرد؟ برخی از دستاوردهای این تحقیق به این قرار است: یکم. در پدیدارشناسی الهیاتی به روایت نگارنده، قلب محور پیشاتاملات و عقل به مثابه شان قلب، محور تاملات و خدا  راهبر کلیت پدیدارشناسی است؛ دوم. پدیدارشناسی الهیاتی، سه گام اساسی دارد: پس زدن قلب از خویش و نماها و پدیدارهای مالوف، پس زدن قلب از جلوه های قدسی و عطف توجه به سرچشمه جلوه ها، و ترجمه دریافت های پیشاتاملی به ساحت تامل به مدد عقل؛ سوم. مولفه دیگری که در پدیدارشناسی الهیاتی نقش اساسی دارد انسان کامل است و دقیقا به همین دلیل، آیات و روایات در پدیدارشناسی الهیاتی سهم مهمی دارد. چون آیات و روایات بنوعی کشف تام و اتم انسان کامل است؛ چهارم. بنابر نگاه پدیدارشناسانه الهیاتی می توان در مقام ترجمه و تامل عقل، آیدوس روزه داری را حضور و مراقبه و تسلیم دانست که با نهادینه شدن این آیدوس در زندگی، زندگی ما سراسر روزه داری می شود؛ پنجم. پدیدارشناسی الهیاتی بیان امر ناپیدا و نادیدنی پنهان شده در آن چیزی است که دیدنی است. در فرایند نجات پدیدار، روزه منحصر به یکی یا چند جلوه محدود این جهانی یا فراطبیعی نمی شود. به عبارتی، پژوهشگر در تاملات پدیدارشناسانه باید تمهیداتی را رقم زند تا جلوه ای از روزه، جلوه های دیگر را مستور نکند.