وصول به رستگاری با تکیه بر بهگود-گیتا و قرآن کریم

رستگاری انسان که جزء دغدغه های مهم الاهیاتی در ادیان مختلف و متون مقدس آنها است از مسایل و تاملات آیین هندویی و اسلام نیز می باشد که مفاهیم، روش ها و شیوه های وصول به آن در بهگود-گیتا و قرآن کریم مشهود است. بهگود-گیتا که شهد اصلی مهابهارته و انجیل هندوها خوانده می شود، رستگاری (مکشه) را آرمانی متعالی معرفی نموده و به آن از دو جنبه سلبی و ایجابی نظر دارد. در گیتا به صورت واضح سه طریقه (مارگه / یوگه)، کرمه یوگه (راه کردار یا عمل)، جنانه یوگه (راه معرفت) و بهکتی یوگه (راه عشق و دلدادگی) برای نیل به رستگاری نهایی (مکشه) ترسیم شده است. قرآن کریم که برای همه جنبه های زندگی بشر برنامه مدون دارد، هدف و غایت تعلیمات آن، نجات و رستگاری انسان است، چرا که موضوع قرآن، انسان است. حقیقت رستگاری در قرآن یک معنای عدمی و سلبی است که به معنای رهایی و یا دوری از مصیبت، درد و رنج، خلاصی از گناه می باشد که معنای اصلی آن با مفاهیم سعادت، فوز، فلاح و...که در بردارنده معنای وصول که مفهومی ایجابی است تا حدودی متفاوت است. ایمان و عمل صالح درقرآن کریم، به عنوان دو راه مهم و اصلی برای نیل به رستگاری ترسیم شده اما شاخصه ها، ملاک ها و مصادیق گوناگونی برای آنها درنظر گرفته شده است. این نوشتار ضمن مطالعه مفهوم مکشه در گیتا و نجات و رستگاری در قرآن کریم، به بررسی شیوه های وصول به رستگاری نهایی با محوریت گیتا و قرآن کریم می پردازد.