تاثیر برنامه خودمدیریتی مبتنی بر مدل 5آ بر شدت تنگی نفس و توان خودمدیریتی در سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی مزمن: یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده

نارسایی قلبی از بیماری های مزمن شایع در سالمندی و به عنوان یک اختلال پیشرونده و ناتوان کننده مطرح می باشد. امروزه به کارگیری روش های حمایتی و غیردارویی در مدیریت بیماری و توانمندسازی بیماران سالمند از اهمیت روزافزونی برخوردار می باشد. مطالعات محدودی در این خصوص در سالمندان دردسترس می باشد. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه خودمدیریتی مبتنی بر مدل 5آ بر شدت تنگی نفس و توان خودمدیریتی سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی مزمن انجام شد. 

این تحقیق یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده است که 75 سالمند مبتلابه نارسایی قلبی مزمن کلاس 2 و 3 شرکت کردند که با توالی تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تخصیص یافتند. گروه آزمایش تحت اجرای برنامه آموزشی خودمدیریتی مبتنی بر مدل 5آ، به مدت 12 هفته قرار گرفتند. گروه کنترل آموزش های معمول را دریافت کردند. داده های تمامی بیماران قبل از مداخله و بلافاصله بعد از مداخله با استفاده از پرسش نامه توان خودمدیریتی (SMAS) و معیار شدت تنگی نفس 5 موردی شورای تحقیقات اصلاح شده (MMRC) بررسی شدند. اطلاعات حاصله با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه24 تجزیه وتحلیل شد. 

میانگین سنی در گروه آزمایش 3/956±68/026 و در گروه کنترل 4/079±69/595 بود. بین دو گروه ازنظر مشخصات جمعیت شناختی و بالینی تفاوت معناداری یافت نشد. پس از اجرای مداخله، توان خودمدیریتی و شدت تنگی نفس در گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (0/001>P). این اختلاف در تمام زیرمقیاس های توان خودمدیریتی بین دو گروه یافت شد (0/001>P). 

باتوجه به تاثیر مثبت برنامه خودمدیریتی مبتنی بر مدل 5آ بر بهبود توان خودمدیریتی و کاهش شدت تنگی نفس در سالمندان مبتلا به نارسایی قلبی مزمن، می توان از آن به عنوان روشی ساده، کم هزینه، موثر و بدون نیاز به مراجعه به مراکز درمانی جهت بهبود کیفیت زندگی بیماران استفاده کرد.