اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان شادکامی و تنیدگی مادران دانش آموزان با اختلال یادگیری ویژه در پاندمی کووید-19

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان شادکامی و تنیدگی مادران دانش آموزان با اختلال یادگیری ویژه در پاندمی کووید- 19 است. روش پژوهش شبه-آزمایشی با طرح پیش-آزمون و پس-آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دانش آموزان دختر مقطع ابتدایی دارای اختلال یادگیری ویژه در شهر تبریز، در سال تحصیلی 1402-1401 بودند. نمونه آماری شامل 30 نفر از مادران دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. هر دو گروه در دو مرحله پیش-آزمون و پس-آزمون با پرسشنامه شادکامی آکسفورد (HOI) و پرسشنامه استرس والدینی (PSI) مورد ارزیابی قرارگرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه، 90 دقیقه ای یک روز در هفته، آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد را به صورت گروهی دریافت کردند. داده های حاصل از پژوهش از طریق تجزیه و تحلیل کوواریانس چندمتغیره (MANCOVA) و با نرم افزار SPSS-16 مورد بررسی قرارگرفت. سطح معنی داری در کلیه آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد، در هر دو متغیر شادکامی و تنیدگی تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و کنترل وجود دارد. با توجه به نتایج به دست آمده در این پژوهش، آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد با تاثیر بر انعطاف پذیری شناختی و افزایش پذیرش مادران دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه می تواند در افزایش شادکامی و کاهش تنیدگی آن ها در زمان شیوع پاندمی کووید- 19 موثر باشد.