آسیب های زبانی وجه ‍ ویژه و تکلیف ویژه در گفتار و خواندن: مطالعه موردی یک بیمار زبان پریش فارسی زبان

یکی از مسایل نظری مطرح در مطالعات زبان پریشی بررسی این پرسش اساسی است که آیا الگوی های آسیب دیدگی میان وجوه گوناگون زبان مجزا، مرتبط یا دارای گسستی دوگانه هستند. مقاله حاضر توصیفی از یک بیمار فارسی زبان (ای.جی) است که پس از سکته مغزی انسدادی دچار آسیب های زبانی وجه ویژه و تکلیف ویژه شده است. ارزیابی کلی آسیب های زبانی ای.جی با استفاده از نسخه بالینی آزمون تشخیصی زبان پریشی فارسی، شاخص شدت زبان پریشی 86 را نشان داد. افزون بر این، بررسی عملکرد او در آزمایه های خواندن آزمون تشخیصی زبان پریشی فارسی3 نشان دهنده شاخص بهره زبانی 60 بود. همچنین، توانایی خواندن واژه، خواندن جمله و تکرار جمله را در آزمایه های نسخه فارسی آزمون زبان پریشی برای دوزبانه ها مورد ارزیابی قرار دادیم. با ارزیابی عملکرد بیمار از طریق این ابزارها در زمان پس از شروع عارضه (دوره مزمن) مشخص شد که او دچار زبان پریشی حرکتی فراقشری است. دو مشخصه بارز این بیمار مشتمل بودند بر (الف) وجود نوعی گسست وجه ویژه با آسیب چشمگیر درک خواندن با وجود توانایی درک شنیداری نسبتا سالم؛ و (ب) وجود مجموعه ای از علایم دستورپریشی تکلیف ویژه در بیان کلامی و روخوانی بلند جمله ها با وجود توانایی نسبتا سالم در تکرارکردن جمله ها. افزون بر این، بررسی مشخصه های کلی خطاهای دستوری در این بیمار نمایانگر وجود برخی از علایم دستورپریشی همگانی و زبان ویژه بود. داده های بالینی حاضر در تقابل با بخث های مطرح پیرامون وجود مناطق زبانی یکپارچه در مغز است.