مطالعه تطبیقی مفهوم التزام به شرط حداکثر تلاش متعارف در قراردادهای تجاری بین المللی

شرط حداکثر تلاش متعارف، ماحصل نوآوری در قراردادهای تجاری بین المللی است که به جهت تاثیر در تفسیر مفاد قراردادی و حصول نتیجه مطلوب، اهمیت ویژه ای دارد. این شرط در میان سایر شروط مشابه مانند شرط تلاش معقول، اقدامات مقتضی و مراقبت های لازم و کافی، بسیار اثرگذارتر جلوه می کند؛ چراکه متعهد می بایست تمامی توان و تخصص خود را در جهت انجام تعهد به کار گیرد. شرط حداکثر تلاش در نظام های کامن لا و سیویل لا دارای معانی متفاوت است. در حقوق نوشته، شرط حداکثر تلاش متعهد را ملزم می نماید تا هرچه که در توان دارد به منظور ایفای تعهداتش انجام دهد؛ حتی اگر صرف مقادیر نامحدود منابع موجب ضرر فاحش یا ورشکستگی وی گردد. اما درکشورهای تابع حقوق عرفی، این شرط دارای انعطاف بیشتری بوده، به معنای کوشش متعارف و متناسب با عرف است و لذا متعهد ملزم نیست برای اجرای تعهد، خود را از هستی ساقط کند. در حقوق ایران از چنین شرطی سخن به میان نیامده، ولی به تبعیت از حقوق نوشته و در قالب مفاهیم سنتی تعهد به وسیله و تعهد به نتیجه، پذیرش چنین شرطی قابل توجیه است.