تعیین اثربخشی مشاوره مبتنی بر واقعیت درمانی بر همدلی و سازگاری زناشویی زنان در معرض طلاق

چکیده</span></span></span></span></span>

</span> امروزه درمقایسه با دوره های قبل، آمار طلاق افزایش پیدا کرده است. همدلی و سازگاری زناشویی از متغیرهای مهمی هستند که می </span>توانند در جلوگیری از طلاق موثر باشند؛ لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی مشاوره مبتنی بر واقعیت درمانی بر همدلی و سازگاری زناشویی زنان درمعرض طلاق انجام شد.</span></span></span>

</span>پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژ‏وهش را زنان درمعرض طلاق تشکیل دادند که در سال 1400 به دادگاه خانواده، شورای حل اختلاف و مراکز مشاوره خانواده در شهر تبریز مراجعه کردند. از این جامعه، چهل نفر داوطلب واجد شرایط به روش هدفمند وارد مطالعه شدند و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه بیست نفر) قرار گرفتند. ابزارهای استفاده شده در پژوهش مقیاس همدلی اساسی (جولیف و فارینگتون، 2006) و مقیاس سازگاری زناشویی (اسپانیر، 1976) بود. به منظور انجام مداخله درمانی، برنامه واقعیت درمانی (گلاسر، 2000) برای گروه آزمایش در هشت جلسه اجرا شد و در همان زمان، گروه گواه هیچ گونه مداخله روان درمانی دریافت نکرد. تجزیه وتحلیل داده های پژوهش قبل و بعد از مداخله با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره در نرم افزار </span>S</span>PSS</span> نسخه 26 صورت گرفت. سطح معناداری در آزمون های آماری پژوهش، 0٫05 در نظر گرفته شد.</span></span></span>

</span> نتایج نشان داد، بعد از حذف اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه آزمایش و گروه گواه در متغیرهای همدلی و سازگاری زناشویی تفاوت معناداری وجود دارد (0٫001></span>p</span>)؛ همچنین براساس اندازه اثر، 53درصد از تغییرات نمره همدلی و 39٫5درصد از تغییرات نمره سازگاری زناشویی، ناشی از مداخله واقعیت درمانی است.</span></span></span>

</span> این مطالعه مشخص کرد، واقعیت درمانی بر افزایش همدلی و سازگاری زناشویی زنان درمعرض طلاق اثربخش است؛ بنابراین مشاوران و درمانگران می توانند به منظور بهبود این متغیرها در زنان درمعرض طلاق، از درمان مذکور استفاده کنند.</span></span></span></span></span>