حفظ آبروی مسلمان در آیات و روایات

آبرو به معنای اعتبار، قدر، جاه، شرف، عرض و ناموس است. آبروی کسی را ریختن به معنای وی را مفتضح کردن است. آبروخواه و حافظ آبرو یعنی آن که در حفظ آبرو بکوشد و آن که از زوال اعتبار خویش بهراسد.[1] حقیقت و اساس آبرو، شخصیت، کرامت و ارزشی است که خداوند به انسان بخشیده است؛ چنان که خداوند می فرماید:و لقد کرمنا بنی‏ آدم و حملناهم فی البر و البحر و رزقناهم من الطیبات و فضلناهم علی‏ کثیر ممن خلقنا تفضیلا؛ [2]ما آدمی زادگان را گرامی داشتیم و آنها را در خشکی و دریا، [بر مرکب های راهوار] حمل کردیم؛ و از انواع روزی های پاکیزه به آنان روزی دادیم و آنها را بر بسیاری از موجوداتی که خلق کرده‏ایم، برتری بخشیدیم.یکی از واژگان قرآنی که مترجمان به آبرو و آبرومند ترجمه کرده اند، «وجیه» است؛ خدای متعال درباره حضرت موسی (ع) می فرماید: «کان عند الله وجیها؛ [3] او نزد خداوند، آبرومند، صاحب شخصیت و گرانقدر بود».