نقش سیاحان اروپایی عصر صفویه در ایران شناسی

سیاحان اروپایی که در عصر صفویه به ایران می آمدند، با ثبت خاطرات و مشاهدات خویش و نگاشتن سفرنامه، در شناساندن و نقل و انتقال فرهنگ، علوم، هنر، منش، رفتار، آداب و عادات، سبک زندگی و مواریث علمی و تمدنی ایرانیان در جوامع اروپایی نقش مهمی داشتند و زمینه نوعی گفتمان ایران شناسی را در غرب پدید آوردند. این سیاحان با سفر و اقامت در ایران، با مشاهده، بررسی و تحقیق، تماس و گفتگو با مردم و افراد آگاه و دست یابی به منابع مکتوب تاریخ ایران، آگاهی های سودمندی درباره ایران عصر صفویه به هم وطنان خویش عرضه کرده اند و آنان را با نام، اعتبار و عظمت ایران آشنا ساختند. هدف از این پژوهش، بررسی نسبت سیاحان اروپایی با مقوله ایران شناسی براساس اطلاعات سفرنامه ای و به روش توصیفی- تحلیلی است و این پرسش را مطرح کرده است که سیاحان اروپایی عصر صفویه چه نقشی در گسترش ایران شناسی داشته اند؟ یافته های پژوهش بیان گر آن است که ابعاد گوناگونی از وجوه تمدنی ایران در سفرنامه های این سیاحان بازتاب یافته و آن را به اروپا شناسانده اند. سیاحان از این منظر نقش مهمی در مقوله ایران شناسی در غرب و گسترش آن ایفا کرده اند. گزارش های آنان در تشویق اروپاییان برای دیدار از ایران و نگارش سفرنامه موثر بوده که خود گام مهمی در رشد تمایلات ایران شناسی در میان اروپاییان به شمار می رود